De Nieuwe Stem. Jaargang 5

[p. 257]

Bert Voeten
Gedichten

Heen en terug

Op de bewierde hoofden
slaat de zeedeining uit,
boven het kustland dooft de
dag en de schemer kruipt,
een grijze slak, door de kreken,
over het mosselveld,
onaangedaan door het breken
van wind en watergeweld.
De blauwvis tuimelt in scholen
naar het zuigende brandingsdal,
brede schuimvliezen komen
strandwaarts, van overal
storten lichtzieke vogels
tussen de helmbossen neer,
grijswit gepluimde kogels
uit de monding van immermeer.
En de koude zeesterren rijzen
tegen de sterwand aan,
lange vuurlijnen wijzen
de wegen naar hiervandaan.

Aan de voet van de duinwal staa
- de jas als een buil gevuld
met wind en de panden slaande
als vlerken van ongeduld -
scheert zijn blik met de laatste
wijkende lichtvlaag mee,
bolle spiegels weerkaatsen
haar beeld op de avondzee.
De witte gloed van het baken
wervelt over hem heen,

[p. 258]

 

vogels achter hem slaken

 

kreten uit merg en been.

 

En de meerman roept uit het water

 

met een diep aanzwellend geluid,

 

de holle stem van het water

 

breekt in vervoeringen uit.

Huiswaarts met de slagregen,
met de gebelgde wind
reist hij, langs overwegen
waar signalen ontzind
ratelen alsof rampen
spoorslags in aantocht zijn,
treinen blazen hun dampen
sarrend over hem heen
en de voorsteden rijzen
uit het verwaten land,
eigendunklijke huizen
nemen de overhand,
straten verlatenis rekken
hun asfalten halzen uit
naar de bestorven plekken
gras en dovemanskruid,
naar de glazen stadsmagazijnen,
de straatlampen van aluin,
de bomen met hun zwaaischaduw
over het nachtlijk plein.