De Nieuwe Stem. Jaargang 5

[p. 65]

G. Achterberg
Gedichten

Bloedwraak

Een zonneschimmel hangt in 't eikenbos,
die zich tussen de bomen door verplaatst.
Zij maakt de stammen wit en bovenaards
en ligt in blauwe gloor over het mos.

Het zou me niet verwonderen als plots
uw lijk gevonden werd, eens inderhaast
geborgen onder blad, 't donker inwaarts,
op doortocht naar het laatste oordeel Gods.

Engelen rotten op de grond of dansen
hoog en verdroogd tegen de kruinen aan.
Het is te laat om iets te ondernemen.

Er zweven geuren die naar liefde zwemen.
Ik ben omsingeld door de gouden lansen
der stilte, die mij naar het leven staan.

Ets

De bomen waren tot een staalgravure
gebeten tijdens mijn afwezigheid.
Toen ik terugkwam stonden zij de tijd
tegen te houden en verscherpt te duren,

in droge naald gezet voor de azuren
avond, aftekenend hun takken wijd.
Daaronder lag het huis in veiligheid
en kon ik doorgaan met dezelfde uren

aan u besteed; zij bleven uitgespaard.
Ik had alleen de plaat binnen te treden;
de voordeur achter mij op slot te doen.

De kamers hielden u bijeenvergaard.
Er hing een geur lavendel, onversneden.
Een grijze braam besloeg de ruit als toen.

[p. 66]

Fructidor

De wereld wordt van binnen een meloen.
Een blauwe doezel uit den einder maakt
dat ieder schitteren zijn branden staakt
om ze in nevelen te niet te doen.

Weldadig is wat mijn gevoelens doen
met blik en reuk en van de mond de smaak
en wat met handen koel wordt aangeraakt.
Ik ga een najaar in van geel katoen.

Over de bomen heen en op het land
krijgt het een licht van zachte lampions,
onzichtbaar opgehangen boven ons.

Wij schijnen door tot op het witte dons
van de zaadlijsten waar de pitten brons
geheven staan tegen de klokhuiswand.

Nevelheim

Er woonde liefde diep bij u in huis.
De jaren maken hoeken in een mens,
zodat hij eenmaal komt te staan ergens
op een van God verlaten wegenkruis,

waar hij geen richting weet. Hij is abuis.
Eenzaam en leeg, zonder enig agens,
bekruipt hem daar de fluisterende wens:
ik ga weer op mijn schreden terug naar huis.

Reeds hebben wind en regen uitgewist
het spoor dat kronkelde door stad en land
en staan de sterren anders dan voorheen.

Maar 's avonds op een landweg in de mist
verrijzen de kastelen aan de kant,
die hij herkent tot op de laatste steen.