De Nieuwe Stem. Jaargang 4

[p. 688]

Til Brugman
Tempora leren mores

Baronesse van Taxschade hield aan de familietraditie vast in haar gehele leven de veertig niet te overschrijden. Eigenlijk een hoogst overbodig standpunt, weliswaar eens naar de letter noodgedwongen door haar voormoederen ingenomen, dat zij nochtans rustig had kunnen laten varen in een tijd die de enig deugdelijke verjeugdiging van een veranderde levenswijs verwacht en met alleszins bevredigend gevolg hygiëne predikt, beweging en buitenlucht voorschrijft en het menu naar de hoedanigheid bepaalt en naar de hoeveelheid beperkt. Voortvarende autoriteiten wilden al het a b c ener eerste liefde niet voor de vijftig veroorloven en verloving, huwelijk en nakomelingschap naar het zevende, achtste, bij voorkeur nog naar latere decennia verleggen. Er waren zelfs reeds auteurs opgestaan die staafden, dat het leven pas met veertig begint.

Mevrouw de baronesse van Taxschade evenwel verhoopte de vervulling van hare faustische smachtingen van geheel andere, volgens haar opvatting, oneindig afdoender middelen, dan psychische en fysieke cultuur. Eer was ze nog geneigd stroperige auteurs en straffe autoriteiten gelden te laten, want ze was zomin voor vleierij als voor gezag ongevoelig. In zake jeugd echter ging zij liefst haar eigen gang. Jeugd is namelijk zo een oereigen domein...

Nadat zij nu in het diepste geheim inlichtingen over Steinach en Voronoff had ingewonnen, schrok zij, ondanks haar hevig verlangen naar het gegarandeerde resultaat, toch een weinig voor hun doortastende maatregelen terug. Zij koesterde een instinctieve afkeer tegen de inlijving van aapachtige eigenschappen bij haar toch al zo overdadig gezond animale natuur en vreesde na beëindiging van zulk een kuur volstrekt niets menselijks meer te hebben. En je weet waarachtig niet van te voren, of zo iets je wel kleedt. Dus wendde zij zich tot minder befaamde, doch ook minder verbestialiserende specialisten en meende eindelijk het perfecte in een volkomen onbekende verjongingspleiter gevonden te hebben die heel wat meer beloofde, dan Voronoff en Steinach te zamen. Uit principe schreef hij in plaats van een langdurige behandeling slechts een enkele, hoewel schreeuwend dure consultatie voor en leidde voor het overige, eveneens uit principe en evenmin uit vrije keus, een ambulant leven onder steeds wisselende naam.

Juist deze eigenaardigheden boezemden de barones een ongemeen ontzag in en bepaalden op zekere dag, tegen dat de schemer begon te vallen, haar bezoek bij deze wonderdoener, die zich verwaardigde haar tegen

[p. 689]

een achtergrond van duizenden anonieme dankbetuigingen en rijen van pandorapotten onverwijld te ontvangen. Na een klein uurtje verliet zij zijn spreekkamer, een der receptakels met het geheimzinnige verjongingspreparaat in de hand.

Toen zij van deze professor wegreed, wist zij heel precies waaraan zij zich bij de hantering van dit kostbare middel had te houden, hoe en wanneer het aangewend diende te worden. Gehuld in een met bont omzoomde plaid spoedde zij zich in haar luxe-auto naar haar villa, achter zich de stad latende, waar zij zo even haar bankbiljetten op het altaar van de Oerfaust had geofferd, waaruit Goethe eens twee hele delen maakte. En hoewel onbekend met dit of enigerlei ander gewrocht van deze Napoleonaanbidder, zag baronesse van Taxschade niettemin haar ega in een nabije toekomst fijntjes door alle lijden van een jonge Werther waden.

Hoe verder zij zich van de heultempel der macrobiothiek verwijderde, des te krachtiger groeide haar vertrouwen in haar prilheidstovenaar en in zijn plechtige verzekeringen, dat zij, vooraleer nog het jaar zou zijn verstreken, met nieuw bloeiende jeugd haar gade zou verrassen, die net in een periode van grijsaardsverliefdheid was gegleden, zonder nu juist haar tot onderwerp zijner aanhaligheden gekozen te hebben.

Ja, mevrouw de baronesse van Taxschade wist zelfs heel precies dat deze late bloei van haar ega een kleine koriste Johanna gold. Zij had dan ook het plan harer verjonging hoofdzakelijk opgevat, omdat zij vreesde dat haar gemaal in zijn nippertjespaniek schreden zou kunnen doen, die hem voor de schamele rest zijner dagen van haar zijde konden wegvoeren met alle penibele gevolgen van dien. Vast was zij besloten deze Johannadrift uit te drijven en in plaats hiervan een wederopvoering van het stuk met haar eigen persoon in de hoofdrol te ensceneren. Was dit maar eerst geregeld, dan werd tevens de altijd griezelige dood naar een later tijdstip verschoven. En wie weet, intussen was de wetenschap misschien wel zo ver... Of was het de techniek? Hoe ook, tot nu toe was het met het eeuwige leven maar stuntelen geweest. Pas nu gloorde dwars door het etherisch dubbel van professor Feniks' zalf de eerste straal van onvervalste hoop. Het stond er trouwens zelf op, op de pot.

Met dit al had mevrouw de baronesse toch een enkele bedenking tegen deze manier van verjonging. Er ging niets van af, de kuur was plezierig delicaat en randde met niets hoegenaamd dat schuchtere in haar aan, dat al die gewelddadige ingrepen van andere jeugdspendeerders met hun bruutheid al dadelijk affronteerden. De verjongingsspecialist had haar ook met engelengeduld zovele malen de plaatsen gewezen, waar zich haar klieren bevonden, dat zij deze plekken nu heus wel uit het hoofd

[p. 690]

kende. Vol tact had hij haar vervolgens op het hart gedrukt dat zij met haar naturel slechts een mespuntje van zijn zalf op de buitenkant van deze nuttige, doch zwaar aan slijtage onderhevige organen behoefde te strijken. Daar zat het 'm dus niet in. Ja, het was zelfs allemaal doodeenvoudig en overduidelijk geweest. En voor het overige was het een heel belangrijk ding dat de zaak tussen haar en de pandorapot bleef. Haar bezwaar richtte zich dan ook uitsluitend tegen de termijn. Een heel jaar! In een jaar kan immers met een man met saterzucht van alles gebeuren, onherroepelijks zelfs, zelfs dat wat de baronesse onder alle omstandigheden wenste te vermijden.

Geen wonder, dat mevrouw de baronesse van Taxschade bij het uitstappen reeds vast was besloten met negen maanden al zo ver te zijn, als zij volgens het recept pas na twaalf manen mocht wezen. Dientengevolge waren haar gedachten tijdens het maal onafgebroken met de mogelijkheid van een versnelde verjonging bezig, zodat zij er niet toe kwam haar gewone stekelige opmerkingen te plaatsen. En toen haar echtgenoot aankondigde dat hij ook vanavond, helaas, weer naar een zijner conferenties moest, keurde zij zijn voornemen zo happig goed, dat hij er achterdochtig van werd.

‘Harmeline,’ gromde hij, ‘jou scheelt iets. Je bent helemaal uit je gewone doen!’

Harmeline's gezicht klaarde op. Scheen niet van de simpele nabijheid van die pot Jongjong alleen al een ongekende werking uit te gaan? Had de verjeugdigingsapostel zich misschien toch vergist en liet de kuur wel degelijk een zekere versnelling van het tempo toe?

Hoe ook, ditmaal was zij blij dat de baron na tafel zo haastig de benen nam. Nauwelijks had zij de huisdeur achter hem horen sluiten, of zij zat ook reeds met haar medicament voor haar psyché. Tot zijn thuiskomst zou de zalf ingewreven, gedroogd en verdwenen zijn. Zij liet immers geen andere, dan verjongende sporen achter. Met elke dag die zij ouder werd, zou ze jonger worden. Volgens de letterlijke uitspraak van haar weldoener zelfs met de dag een heel jaar, welk dictum Harmeline van Taxschade evenwel na inspannende berekeningen op de voor haar wel wat weelderige basis van nog twintig levensjaar een weinigje aangedikt leek. Wat zou zij ook met een verjonging van precies zesduizenddriehonderd en een half jaar moeten beginnen? Dat wilde ze niet eens. Zij wilde slechts tot die leeftijd terug, welke haar wederhelft thans zo verlokkend voorkwam.

Voor haar draaispiegel gezeten, ging haar urenlang het toilettenvraagstuk door het hoofd. Zij stelde met voldoening vast, dat een van meet aan

[p. 691]

nieuwe garderobe nodig zou blijken. En, geheel vervuld van deze problemen, wreef zij zich in. Klieren hier, klieren daar, het rijtje langs. Volkomen werktuigelijk wreef zij deze vitale delen in, totdat zij tot haar ontzetting ontdekte dat ze, terwijl zij de opwindende kwesties van dessous en dessus, van aanliggend blauw of zwellend rozerood had overdacht, de massage ononderbroken had voortgezet en de gehele voorraad Jongjong had op gewreven.

Het ergste was wel dat zij juist nu de ietwat wankele schreden van de baron op de trap hoorde. Alles, wat zij nog vermocht te ondernemen, was, de mysterieuze pandorapot onder de divan te rollen en zichzelf in haar kanariegele kimono er bovenop te laten vallen. Haar hart klopte van schrik, dat hij voortijdig iets zou merken. Al in de volgende seconde bonsde het onstuimig onder de inwerking van de verjongende zalf. En toen haar gemaal binnentrad, hamerde het reeds allervervaarlijkst.

‘Dat komt allemaal van die wonderbaarlijke Jongjong,’ dacht zij nog net. Dan kwam zij niet meer tot verdere overpeinzingen, want door het verjeugdigingsproces van haar gezalfde klieren geheel in beslag genomen, gevoelde zij alleen nog dat zij door haar leven terugvloog. Haar huid spande zich, een jeugdige blos kleurde haar zo even nog tanige wangen. Gave krachtige tanden schoven het opeens overbodig geworden gebit zachtjes van zijn plaats. Haar ogen sprankelden. Lieftallige kuiltjes sierden handen en kin.

‘Harmeline! Harmeline!’ steunde de baron, die zonder begrip de omwenteling zijner gade voor zijn bebrilde ogen zich zag voltrekken. Hij richtte zich stram op en stond op het punt zich aan de voeten van zijn binnen ettelijke tellen jonger en jonger wordende ega te werpen. Hoe dartel dochten hem haar krulletjes! Hoe werd hij door de blonde glans van haar gestaag vollere haardos betoverd! Ach, och toch! Onder de botsingen van haar toujoursan prangender boezem sprong haar kanten chemise gelijk een bloemenhulsel open. Sidderingen van eerste geneugten schenen door haar jonkvrouwelijke lijf te beven. Nogmaals: ach, och toch.

‘Halt! Hola! Halt! Zo is het juist goed!!!’ stampvoette de baron. Doch reeds raasde Harmeline's geolied stel klieren naar een verderaf gelegen tijdperk. Nukkig wierp zij zich heen en weer, alle rijpheid der bezinning als ballast achterlatende. Zij voelde van binnen walsen wervelen, lachte luidkeels en deed kwajongensachtig. En reeds fladderde de kimono als een grote vaan om de tengere kindergestalte van wat eens de oude barones was.

Met welhaast zeventig jaren een kind nog te zijn, is niet ieder gegeven. Ook mevrouw de baronesse van Taxschade bleef het slechts zeer korte

[p. 692]

tijd beschoren. Want toen haar gemaal zich niet langer kon inhouden en zich, blij mompelende, op zijn jichtige knieën liet zakken, was zijn vrouw reeds ontsnapt naar een leeftijd waarop men zonder onderlegger niet te best op schoot wordt genomen. Als het enige voor de hand liggende pakte de baron in de gauwigheid het badmatje. Doch reeds te laat! Uit de inmiddels weer tandenloze mond der baronesse van Taxschade borrelden babyachtige spuugkrinkelingetjes, haar poezelige handjes tastten naar het adellijke erfhorloge. Een ogenblik daarop zocht de barones al zijn borst en gaf duidelijk te kennen dat zij honger met drinken verbond. De baron, die met evenveel verbazing als ontsteltenis zijn oude vrouw eerst tot rijpe schoonheid, vervolgens tot aanvallige twintig lentes, nadien tot uitgelaten meisje en ten leste tot schattig borelingske had zien verjongen, kermde het uit:

‘Harmeline, Harmeline, touchant, maar je kan niet meer!’

Maar Harmeline kon wel.

Afwezig van geest wiegde hij de nu drenzende barones in zijn oude armen en wilde juist de kleine lieve last in het echtelijk bed nedervlijen, toen hij gewaar werd dat haar gewicht nog verder afnam. Fluks deponeerde hij het restant in de wastafelbak, geheel van streek en - het dient gezegd - vrij hardhandig, gezien de teerheid van het geval.

Toen hij ten slotte de handen van het gelaat nam, lag voor hem een foetus van de allerbrooste kunne.

De tranen rolden hem over de kaken, toen hij zag hoe zijn gemalin meer en meer tot alle aanvang vervloot. Dan bukte hij zich haastig, ten einde een blauw pulletje op te rapen dat van onder de divan te voorschijn keek en deed er met afgewend gelaat het aardige vruchtje in. Hals over kop schroefde hij er het deksel op, alvorens nog de baronesse zich verder tot sperma en ei had kunnen verjongen.

In Harmeline's rosarium gaf hij de blauwe potjesurn een laatste rustplaats en schilderde haar grafschrift met eigen, doch bibberende hand:

Harmeline
ook alle eind heeft zijn begin

Maar..., onder ons, op welke leeftijd zal zij eens herrijzen?