De Nieuwe Stem. Jaargang 4

[p. 679]

Louise Moor
Vrouw in het grijs

Leed, grijze vrouw, rust aan de pui
van mijn gesloten woon;
rust, rust, maar vindt voorgoed gevloôn,
die in onzaal'ge bui

der duistere elemente' ontwricht,
u immer toeliet tot
de wieg van haar nog weerloos Lot
en las van uw gezicht,

zoo strak en peinzend in het grauw
der dunne strengen haar:
de boreling is mijn, voorwaar
de peetmoei blijft hem trouw.

Grijs was uw mantel, grijs de kap...
't was, als gij ons verwon,
of 't wicht, geheveld uit zijn lap,
de baring herbegon.

Maar als ge mij dan telken keer
diep in mijn weeën stiet,
wist ik, toen gij mij 't laatst verliet,
dit was en nimmermeer.

Mijn woon is leeg, de wieg is leeg,
ik ga mijn wereldgang...
de vogel, dien mijn Lot besteeg,
sta toe, dat ik hem vang.

Leed, grijze vrouw, rust aan de pui
van een gesloten woon,
waar 'k niet dan bij het laatst gelui
gedwee mijzelve toon.

[p. 680]

Onderbewustzijn

Goddank - het gaat weer gisten..

verschrikt het dommelend oppervlak;

de bodem en de oevers twisten

om de begrenzing van het wak.

Dit wak, poelduister, waaruit niet

een meermin op komt duiken,

maar waar een zanger 't lijf in stiet,

gevlucht uit aardsche fuiken.

Straks kookt en kolkt mijn gladde vlak,

maar ik blijf naarstig waken,

en strijk het haastig rimploos glad,

als 'n wilde zwaan toilet komt maken.

Fughetta

Een diep geluk ligt in het zièn der dingen
door 't licht betasten van hun uiterst zijn,
en in het melodietje, dat begint te zingen
als in een heel oud bijna klankloos clavecijn.
Zoo rijpt voor welhaast alles in het leven
de zachte lach, die bij het openen van een schrijn
de doode teederheden tegemoet komt beven...
Die oud geboren wordt moet veel, te jong vergeven
in 't weten, dat de meester en de slaaf gelijken zijn.