De Nieuwe Stem. Jaargang 4

[p. 636]

Louk E. Roest Crollius
Verzen

Toch nog

Ik stond op hoge bergen
en zag ter zeewaart in:
wat kan de zee verbergen
aan einde en begin?

Wat kan de zee verbergen
dat mij nog vrezen doet?
Geheimen kunnen tergen
een hart dat veel vermoedt.

Wat zou de zee verzwijgen
aan einde en begin?
Ik zag een scheepje drijven,
daar waren drie ruiters in.

Ik zag een scheepje drijven,
de ene ruiter zong
een lied van gaan en blijven
totdat het scheepje zonk.

Zo zinken al mijn dromen,
de golven slaan weer dicht,
wat naderbij wil komen
drijft af en raakt uit zicht.

Geluk blijft immer zwerven,
aarzelt reeds bij 't begin...
Ik sta op hoge bergen
en staar ter zeewaart in.

[p. 637]

Verlaten

Het oude huis staart uit zijn trotse ruiten
in de lange straat,
werend al wat ruw van buiten
opdringt naar zijn kille staat.
Onbewoond, doch stil afwijzend
ieder nieuw geluid...
Zó, mijn lief, zal ik vergrijzend
en verstenend, nimmer buit
zijn van de vreemdeling voor mijn deuren.
Iedre jonge gast
vinde laafnis aan de geuren
van jasmijn en vlierbes. Zo gelast
ik mijn knechten niemand verder
dan der tuinen pracht
toe te laten in 't versperde
heiligdom van deze nacht,
waar gij mij alleen liet klagen,
gij, mijn lief. -
Slechts mijzelf moet ik verdragen
tot mijn doodlijk ongerief.