De Nieuwe Stem. Jaargang 4

[p. 569]

B. Rijdes
Herstel

'k Zal, als voorheen, weer door de kamers loopen
De trap opgaan, en in mijn slaapvertrek
- Kasten zijn in den muur, de ramen staan wijd open -
Den draad hervatten van een oud gesprek.
Ik zet mij aan de tafel, 't boek ligt opgeslagen
Waarin ik gisteren, vanmorgen las
En durf mijzelf, verwonderd, niet te vragen:
Is alle ding hersteld zooals het vroeger was?
Misschien heb ik mij aan een droom verraden
En is mijn kort verblijf hier een bedrog.
Maar ga ik met mijn blijde hart te rade:
Daar staat mijn bed, daar hangt de spiegel nog.
Vannacht zal ik hier als een vorst vertoeven
Wat mij omringt is onvervreemdbaar mijn
Want dit is al wat wij behoeven
Eenzaam en zeer gelukkig zijn.

1942

Vertrek

Neem afscheid. Niet met de leege zinnen
Die wij gewoon zijn te zeggen
Maar door te schreien van binnen
En een verband te leggen
Tusschen ons eigen, zwervende leven
En de dingen die achterblijven.
Het is moeilijk een huis te beschrijven
Waar niemand is achtergebleven.
Want de muren [zoo meent men] zijn stom
Maar de vensters zijn blijven spreken
En de kale behangsels rondom
Zijn een onwedersprekelijk teeken
Voor ons, die hun zin nu verstaan:
Alle ding, tot ons hart toe, zal breken -
Sluit de deur, laat den sleutel steken
Een ander zal binnengaan.

1941

[p. 570]

Invocatie

Speel een muziek die mij ontroeren kan
Want ik ben binnenin een steenen man
Een beeld, dat op een plein staat vastgevroren.
Dat ooren heeft van steen en niet kan hooren
Dat oogen heeft van steen en niemand ziet
Dat leeg van blijdschap is en leeg is van verdriet.
Verloren zijn de oude droomen -
Laat mij een heil, een onheil overkomen
Dat sterker is dan ik, vervoerend groot.
Nu lig ik in den harden dood.
Wellicht is Uw muziek het teeken
Waarbij het ijs smelt en de steen zal breken.

Verlaten vrouw

Zij is nu als een kind naar bed gegaan
De kandelaar zal op haar tafel staan
Ik weet hoe zij zal slapen - in haar droomen
Heeft harde eenzaamheid de overhand genomen.
Zij is verbannen zooals ik, een mensch
Teruggedrongen op zijn laatste grens
En in zichzelf, als in een kooi, gevangen.
En ik, die ver ben, heb verlangen
Haar hoofd te zien dat op het kussen ligt,
Mijn liefde metend aan haar stil gezicht
De kaars op tafel heimlijk te ontsteken.
Zij zal van blijdschap niet meer kunnen spreken.