De Nieuwe Stem. Jaargang 4

[p. 376]

Michel van der Plas
Lied

Winterse dageraad,
kom nog niet, kom nog niet:
tegen uw oevers staat
huiverend het riet.

Licht ontwend, heeft het zich
ijskussens toevertrouwd;
nacht maakt het nederig,
vorst maakt het oud.

Geen van de stengels draagt
zilveren pluimen meer:
koude en stormmisbaar
sloegen ze neer;

elk nest dat tussen hen
roerdompen hoedde is
naakt als de stengels en
kil van gemis.

Laat het riet rillen, ach
laat het maar eenzaam zijn:
geef het geen goud, geen dag,
laat het zijn pijn.

Geef het geen goud: in ijs
leerde 't berusten - O,
daarom, voor jaren wijs,
huivert het zo.

Winterse dageraad,
kom dus niet, kom nog niet:
tegen uw oevers staat
brekend het riet.