De Nieuwe Stem. Jaargang 4

[p. 115]

M. Mok
Kleine woorden

Kleine woorden moest ik kunnen zeggen,
warm mijn lippen op de wonden leggen,
waar je donker leven aan verbloedt,
uren je bevreesde handen houden,
tot de nauwelijks te blussen koude
in je beenderen is uitgewoed.

Alles wat je honger kan verlichten
naar de diepe, witte vergezichten
van den vrede, tast mijn liefde na.
Elke nacht waarin je angsten blinde
duisternissen zonder hemel vinden,
is een hel waardoor ik met je ga.

Nooit, hoezeer door God en mens verraden,
wordt een eenzaamheid je opgeladen
die ik niet verbijsterd met je deel,
maar vergeefs is het gedeelde lijden
buiten de beslotenheid der tijden,
ver voorbij het laatste windgestreel.

Naderende moet ik je verliezen;
reeds zie ik de dodelijke vliezen
van de waanzin op je ogen staan.
Wit van angst verscheurt mijn stem het zwijgen
dat ik als een oceaan voel stijgen
om je hart dat nog wil opengaan.

Een verdrinkende, een stikkend wezen,
rochelend nog eens omhooggerezen,
strek je beide armen naar mij uit.
Maar het water is te diep, te donker
en ik zie hoe aan het laatst geflonker
van je ogen zich het duister sluit.