De Nieuwe Stem. Jaargang 4

[p. 73]

Anthonie Donker
Omziend

Terugziend op den afgelegden weg
zie ik een smalle streep dwars door het dal.
Vandáár kwam ik, daar ginds heb ik geleefd.
Aan wat daar omgaat had ik mij gewend.
Nu sta ik, hoog, en bijna afgewend.
Nu nader ik de plek vanwaar men zweeft,
en voor mij uit, achter den avondval,
begint een land, daar weet ik heg noch steg.

[p. 74]

Najaar

De goede bomen die als boezems golfden
zijn van de naderende kou verstild.
Zij worden mager tot op het geraamte.
Het vlagend najaar heeft het zo gewild.

Zij staan zo bijna menselijk te kleumen
dat men er zelf van in zijn botten rilt,
en stilstaat en het straatverkeer laat dreunen
en aanziet hoe de dood den zomer vilt.

[p. 75]

De vreemdeling

Soms kom ik hem tegen op straat
en ik deins terug, als gewond.
Hij keert naar mij het gelaat
met den vinger op den mond.

Somtijds als een ijzige wind
komt hij om een hoek gesneld,
en strekt den arm naar een kind
met de greep van een vrek naar het geld.

En soms kijk ik op van mijn boek:
ik zie hem afwachtend staan.
Ik lees in de kerf van zijn mondhoek
dat híj straks het blad om zal slaan.

[p. 76]

Een Breughel

De blindeninrichting gaat uit. Vijf uur.
Een Breughel wordt de Amsterdamse tram.
Zij staan iets te rechtop, onzeker stram,
Met het gezicht aldoor als naar den muur.

Hun blik is lichtloos, van een wit glazuur.
Alsof hij plots een andre route nam
rijdt door hun nacht de Amsterdamse tram,
door vreemde sferen zonder verve of vuur.

Hun vingers die volleerd zijn in het voelen,
baggernetten knopen en matten stoelen,
vinden den weg in het donker op den duur.

Zij staan, als knotwilgen in de natuur.
Zij weten niet wat wij ermee bedoelen
dat de duisternis invalt op dit uur.