De Nieuwe Stem. Jaargang 4

[p. 15]

Jo Landheer
Herfst

Tusschen natte, donkre stammen
Hangen grijze nevel-flarden.
En de laatste hanekammen
Kleumen onder afgevallen

Bruine blaren en verschromplen.
Iedre dag is korter, killer.
't Bosch lijkt stil in slaap gezonken.
Maar mijn hart wordt nimmer stiller.

Want altijd zie ik je voor mij,
Die mij meer bent dan mijn leven.
Langzaam nadert al de winter.
En ik ben alleen gebleven.