De Nieuwe Stem. Jaargang 3

[p. 701]

Kort bestek

Roosevelts grootste overwinning

Aan een correspondentie van de heer J.F. Engers, verbonden aan de staf van de U.N.O., ontlenen wij het volgende:

Alle (niet vrijwel alle) public opinion polls hadden de onafwendbaarheid van de verkiezing van Dewey statistisch aangetoond. Wat echter van meer belang is dan de persoonlijke triomph van de Heer Truman en de persoonlijke nederlaag van de Heer Dewey, is wel de politieke betekenis van de uitspraak van de kiezers. Amerika heeft bepaald en bewust links gestemd, vrijwel even links als in de hoogtijdagen van Roosevelt en dat tijdens een economische welvaartsperiode, een tijdstip dat zich gewoonlijk niet door radicalisme kenmerkt. Daarvoor zijn een aantal oorzaken aan te geven. De arbeiders waren na de aanneming, over 's Presidents veto heen, van de nieuwe arbeidswet bang dat nog ergere dingen konden volgen onder republikeins bestuur. De boeren, hoewel van huis uit in de meeste streken buiten de ‘solid South’ Republikeinen en ofschoon welvarender dan ooit in deze inflationistische tijden, waren toch bang voor een gedeeltelijke terugkeer van de laissez faire politiek onder de Republikeinen. Minderheden waren aangetrokken door de verdediging van het ‘civil rights’ program door de President.

Toch zou dit alles weinig aan de verkiezing van Dewey hebben kunnen afdoen. Er was een onweerstaanbare Republikeinse ‘trend’ - er waren de Dixiecrats (de Democraten uit het Zuiden, wie Truman te links was. Red.) ter rechter en de Wallace mensen ter linkerzijde, beide slechts afbreuk doende aan de gewone Democraten. Wat tenslotte de zaak besliste was niet zozeer respect voor de ongelooflijke en schijnbaar nutteloze energie van de President, geen sympathie met de zwakkere, maar naar mijn stellige overtuiging het onvermogen van grote groepen vooruitstrevende Middenstanders om, eenmaal in het stemhokje gekomen, hun stem aan de Republikein, de tegenstander van Roosevelt te geven.

Zo zie ik dus ook in deze verkiezing weer een grote overwinning voor Roosevelt, ja gelijk Lippmann vanmorgen schreef, zelfs zijn grootste. Met dit al is de volksvertegenwoordiging aardig naar links verschoven. Belangrijke New Dealers zoals de Senatoren Green en Murray, (de laatste werd nauwelijks een kans gegeven), zijn herkozen. Nieuwe gezichten in de Senaat zijn Kefauver van Tennessee, Humphrey van Minnesota en Prof. Douglas van Illinois, allen belangrijke en intelligente New Dealers. Opmerkelijk in dit land van tegenstellingen is het feit dat de Heren Green en Murray beiden millionair zijn!

In het Huis van Afgevaardigden zijn meer dan vijftig leden, die voor de

[p. 702]

arbeidswet hadden gestemd, verslagen. Veel New Dealers, in 1946 vervangen, komen nu terug (en verschillende leden van de ‘Commissie voor on-Amerikaanse activiteit’ hebben uitgespeeld. Red.). Niet alleen dat de Democraten nu weer de meerderheid in beide huizen verworven hebben, maar van nog meer belang is het feit, dat in de fractie het noordelijke, dus linkse element, nu weer overheerst. Het is dus allemaal heel anders gelopen dan verwacht was. Er zijn natuurlijk genoeg wrijvingen binnen de Democratische Partij, maar het kiezersmandaat is zo duidelijk en de positie van Truman zo versterkt, dat, althans voorlopig, de President de partij gemakkelijk in de hand zal hebben. Voor de Republikeinen begint de zaak er minder rooskleurig uit te zien: sinds 1928 heeft de partij alle presidentsverkiezingen en op één na alle parlementsverkiezingen verloren. De generatie die gewend was aan de regelmaat van Republikeins bestuur, bij uitzondering afgewisseld door de tegenpartij, begint te dunnen. De meerderheid van de huidige kiezers heeft nooit onder Republikeins bewind gestemd en herinnert zich slechts de Hoover débâcle van '32. De idee dat Roosevelt tijdens de economische crisis en later tijdens oorlogsdreiging en gedurende de oorlog onverslaanbaar was, scheen een redelijke verklaring voor alle nederlagen - tot eergisteren. Men vraagt zich af of onder de gedemoraliseerde partijgangers zich niet een kiem voor een fascistische beweging zou kunnen ontwikkelen, nu het algemeen kiesrecht hun zo weinig uitzichten blijkt te bieden.

Tenslotte de invloed van de verkiezingsuitslag op de buitenlandse politiek. Deze zal, naar mijn mening, niet groot zijn maar toch evenmin onmerkbaar. De buitenlandse politiek is wel ‘bi-partisan’ maar het verschilt toch wel of men deze politiek maakt, of alleen maar ondersteunt. Voorts zijn de meer protectionistische tendenzen in de handelspolitiek, die een Republikeins bestuur ongetwijfeld gekenmerkt zouden hebben, nu van de baan.

Maar als ik me niet vergis was er ook nog een ander mandaat in de verkiezingsuitslag. De ‘blunder’ van de zending-Vinson (de voorgenomen vredesmissie naar Moskou. Red.), is door het kiezerscorps ongetwijfeld instinctief als een stap in de goede richting aangevoeld. Als iets Truman stemmen gekost zou hebben, - zo was de algemene opinie - moet het dit initiatief geweest zijn. Volgens mij heeft hij er uitsluitend bij gewonnen. Dit volk is heftig anti-communistisch, maar het wil geen onnodige en ontijdige oorlog. Het wantrouwt het State Department, omdat er te veel Wall Street mensen zitten, en was bang dat onder Republikeinen die tendentie nog zou toenemen. Met andere woorden, de stemming kan zonder overdrijving mede uitgelegd worden als een plebisciet tegen het huidige State Department (en het Dept. van Defensie inbegrepen). Ik kan dit alles niet bewijzen, maar dit zijn indrukken die ik, zo hier en daar mijn oor te luisteren leggende, heb opgedaan.

4 Nov. 1948