De Nieuwe Stem. Jaargang 3

[p. 678]

Louise Moor
Waken

Slapen, slapen
slapen mogen
heel gewoon
met dichte oogen..
ieder verder verreluur
splijt de nacht
in ijle vakken
met een klokslag
aan den muur..
ende droge
klikklak-hakken
van den waker
op 't trottoir
maken stapels
van die vakken:
welgeteld
zes na elkaar..
van 't begin
tot aan het einde
door den ritselbladennacht..
tot de laatst' der
duistre zorgen
botst
op den verbaasden morgen.

[p. 679]

Nocturne

Hand van den nacht in donker fluweel,
erbarmende hand in blauwdauwig fluweel,
verban wat de smart van den dag was..
strijk weg wat het mes van den tijd
als voorwerk wil ciseleeren
in de ziel, het gelaat en de handen,
tot een mensch stilaan gaat verweeren
en wordt als oud craquelé..
O zachtste hand aller handen,
voer mij mee
naar de wondere landen
rondom de werkelijkheid,
en de zee,
die bespoelt de onwereldsche ree
van het rijk
der eindige tijdloosheid.