De Nieuwe Stem. Jaargang 3

Klassiek Verbond en moderne poppenkast

Een argeloze deelnemer aan het tweede Lustrum van het Ned. Klassiek Verbond, te Amsterdam op 28 Augustus j.l. gehouden, die, over tijd, aan het slot van de poppenkast vertoning, die dit jubileum luister bijzette, binnenkwam, moest zich wel verbaasd de ogen uitwrijven en menen een verkeerde deur te zijn binnen gestapt. Het was vooral het slotnummer van deze poppenkast dat hem zich in een vergadering van Rijkseenheid deed wanen, want ach, het voorafgaande tafereeltje - een persiflage op de Sovjet-Unie - kan tegenwoordig - of is het al geworden: moet? - in elke zich respecterende bijeenkomst vertoond worden, immers van de P.v.d.A. af tot in het Humanistisch Verbond toe, menen velen heden ten dage hun vaderlands-democratische plicht niet beter te kunnen doen dan door te zweren bij de baard van Kravchenko.

Hoewel het desondanks die argeloze bezoeker niet duidelijk was wat Stalin en de persvrijheid te maken had met een lustrum van het Klassiek Verbond, dat zich toch slechts ten doel stelt de elite te verenigen, die in zijn jeugd een klassieke opleiding genoot, - dat deze elite nu niet bij voorkeur politiek radicaal of zelfs maar progressief zou zijn, is misschien voor een niet te argeloos toeschouwer

[p. 575]

wel begrijpelijk - was zijn ergernis, ware het hierbij gebleven, wel weer gaan liggen. Maar zij groeide aan tot verontwaardiging, bij de slot-apotheose, waar onder luid gelach en bijval van het talrijke publiek een loyale ‘inlander’ - in zoo'n gezelschap past het woord Indonesiër niet - in gebroken Nederlands zijn en blijkbaar ook der lustrumgasten verbazing tot uitdrukking bracht, dat ‘oom Bevin’ ons verhinderde op te treden tegen de extremistische Zeeslang, terwijl toen het dier in Malakka opdook, hij zelf subiet het monster te lijf ging.

Dit was het illustere einde van de feestmiddag, daarna ging men dineren. Bij de officiële tafelreden geen woord van critiek, integendeel de poppenkast uitvoering werd als ‘uit den hemel gevallen’ gekenschetst.

Moge het Klassiek Verbond zich echter voor een dergelijk Palladium hoeden, daar anders zijn cultuur, waar het zo prat op gaat, te ver van zijn klassieken af- en zijn poppenkast te nabij komt.