De Nieuwe Stem. Jaargang 3

[p. 542]

Alfred Kossmann
Bosgezicht

Reeds stijgt de nevel langs het meer,
Van 't licht dat in het westen smacht
Gaan bitter en moe de kleuren neer,
Reeds valt de nacht.
Straks komt het uur waarin uw droom
In 't maanlicht naaldbos u 't begin
Voortovert van een vruchteloos schoon.
Ga nu de weg dwars door het veld
Snel naar uw woon. De satyr loert
Aan 't nauwe bospad en uw zin
Zal duister worden en gekweld
Als hij uw zuiver hart ontroert,
Ach mijn vriendin.

[p. 543]

Zonsondergang

De zon gaat onder. 't Brekend rood
Dat ons verwilderd overzag
Maakte de grauwe hemel groot
Met al de hartstochtelijke waan
Van doem en dood. Is ons bestaan
Ooit tot een vuist van kracht gebald
Als aan de westelijke baan
Waar de avond valt?