De Nieuwe Stem. Jaargang 3

[p. 540]

Victor E. van Vriesland
De nageblevene

Nu zij dood is en met vergaan gelaat
Gekuild waar niemand ooit haar stem meer hoort,
Is het mij of ik zelf haar had vermoord
En haat ik mij met redeloozen haat.

Zij was van liefde en leven onverzaad
En zwierf maar, want ik had haar niet verhoord.
Zij stierf - en ik leef verder ongestoord
En lach tot elke vrouw die langs mij gaat.

Vloek mij, trouwlooze die geen rust kon schenken
Aan haar. Eenzaam nu waart en ongewroken
Haar schim door 't duinland waar wij samen wandelden.

Ik kan niet slapen omdat ik moet denken
Hoe jong haar kwetsbare oogen zijn gebroken
Die altijd keken of men haar mishandelde.

[p. 541]

Rechtvaardiging

Een god versmoort mijn stem die klinken wil,
Een god verstikt mijn keel die drinken wil.
Is er geen god om dien god te overwinnen?
Alleen mijn ziel die niet verzinken wil.

Mijn volk vergaat in 's werelds herfstgetijde,
En ook mijn tijd is om en gaat me ontglijden.
Toch maakt één kracht ons tegen dood bestand:
Het woord dat blijft, vol van ons bloed en lijden.

O smaad mij niet om wat mijn jaren misten,
Vergeef hetgeen mijn zwakheid mij betwistte:
Van niets en eeuwigheid was 'k zoozeer slaaf
Dat 'k mijn bestek in nacht en duister giste.