De Nieuwe Stem. Jaargang 3

[p. 372]

Albert Besnard
Einde 1943

Uw woorden dwaalden stil uit mijn geheugen
Maar dacht gij mij wel ooit dezelfde taal?
En kunnen zomernachten eender deugen
Voor Uw gemoed en voor de nachtegaal?

Eens uit uw stem dronk ik uw ziel bij teugen
Mijn lippen proefden van een pure schaal
En glanzend van uw glimlach vloeiden vleugen,
Waarvoor ik nu in mijn herinnering daal.

Zoo spreekt de bloesem kleurende van de aarde
En fluistert wondren in een geurend beeld
Zooals Uw wezen door uw oogen waarde
En in een weerglans op uw aanschijn speelt
En dit zijn woorden die mijn ziel bewaarde,
Nu zij met u dezelfde kim niet deelt.

[p. 373]

De zee

Maar heimwee wenkt ons van de blonde gronden
En van de zee, waaraan het land ons wacht
Onder de sterren, die de kim verkonden
Waarom het Noorden van de lente dacht,
Al wat wij te eenzaam aan dit strand verstonden.

Straks staan wij ginds vervreemd, waar beuken stonden
En ligt de straat, waar gij het duin verwacht,
Maar eeuwig gaan de bruinen en de blonden
Waarin God onze ziel weer verder lacht.
Straks heeft de tijd alreeds om haar gezonden.

Dan in het bosch, dat ons eens heeft gevonden
Terwijl de zee koel ziedde door de nacht
Zijn wij gelieven op de gulle gronden
Waarvan de goudglans door uw oogen lacht
En die de sterren door de ruimte wonden.

Heeft dan het oude land om ons gezonden
Wanneer het goud er in de herfst versmacht,
Dan zien wij stralend de kristallen stonden
Waarvan het licht ons aan den einder wacht
En die wij eeuwig in ons hart verstonden.