De Nieuwe Stem. Jaargang 3

[p. 306]

Jan van Lumey
Een oude vrouw

Wanneer zij, moeizaam rijzend, mij begroet;
Of, zittend in den zwaren stoel, de vale
Verdorde handen langs den schoot laat dwalen,
En tuurt in verten, die geen mens vermoedt;

Of als zij marrend, eenzaam van gemoed,
En spelend met haar zwarte weduw-kralen,
Begint van vroegre dingen te verhalen -
Dan weet ik, dat zij spoedig sterven moet.

Zij praat eentonig, argloos, onbewust,
En denkt niet aan de zo nabije dood -
Maar plotsling wordt zij door mijn blik gegrepen,
En heeft de lippen op elkaar genepen,
Verstommend. Haar pupillen worden groot...
Zij staart mij aan, begrijpend en ontrust.