De Nieuwe Stem. Jaargang 3

[p. 146]

Montanus
Het weerzien

Het was een vreugd hen weer te vinden
Die ik vaarwel zei in mijn jeugd:
Bronsdonkre beuken, zoete linden
Wier geur 'k als peinzend kind beminde
Met weemoed, die het hart verheugt -

Getrouw en oud wachten de eiken
Langs 't goudbevonkte herderspad...
De berken die prinsessen lijken
Staan zilver in hun teder blad...

Vroom wordt mijn hart. De dennebomen
Omringen mij met een geheim
Dat fluistert als de wind gaat stromen...
De espen huivren als fantomen
En langs de heide geurt de thijm...

Het is een feest van puur behagen,
Een eindlijk weerzien, peinzend blij:
Ik heb in acht maal duizend dagen
Niet voortgedoold langs meidoornhagen
Op 't gobelin van veld en hei...

Het zijn de heel gewone bomen,
Het daaglijks landschap van ons land
Met namen die elk kind kan dromen. -
Ik had er afscheid van genomen
Toen ik nog jong was en vagrant. -

Maar 'k had mijn makkers niet vergeten
En levenslang aan hen gedacht -
'k Wist nog van allen hoe ze heten
En waar ze wonen - wat ze weten
Van 't elfenfeest bij zomernacht...

[p. 147]

 

Ik vroeg hen: of nog steeds de feeën

 

Bij maanlicht dansen in het woud

 

En of de eekhoorns en de reeën

 

Nog spelen in de boom-alleeën

 

Waar Oberon zijn landdag houdt?

 

 

 

En of mijn kinderdroom altijd

 

Nog waar was, ondanks krijgsbedrijven,

 

Terreur en honger, haat en strijd?

 

Ze zeiden: dat in eeuwigheid

 

Het fabelrijk bewaard zal blijven. -

 

 

 

O zoete psalm van wind en blaren,

 

O bijenzang in 't bloemfestoen...

 

Mijn hart herleeft na wrede jaren:

 

Heer God, wil toch het bos bewaren,

 

Die trouwe wacht, dit schoon plantsoen!

[p. 148]

De waterklok

In 't park staat op het groen gazon
Onder de olmen en buiten de zon
De Waterklok die, fijn gesteld,
Uren kwartieren, minuten telt -

Getrouw, maar zonder vreugd of smart,
Zonder een veer als een driftig hart,
Geen polsslag die hem jagen laat:
Water bestuurt slechts de wijzerplaat

Door druppels, die gepast, zorgvuldig,
Altijd gestadig, gedurig, geduldig
De uren, jaren, eeuwen meten,
Of ze ook Blijdschap of Rampspoed heten...

Het is een kunstig instrument:
Niemand die nu het geheim nog kent -
Een monnik heeft het uitgevonden;
Tellend aldus onze ijle stonden,

Die 't Nooit en 't Niet aan 't Nergens kopp'len, -
Liet hij het Leven als tranen dropp'len. -
Sinds tijden, eer de Tijd begon,
Staat daar de klok op het groen gazon.

[p. 149]

Nikko: het wonder van de brug met een overkant

Eens reed een koerier in gestrekte galop,
Hij roste en raasde het heuvelland op:
Een ijlbericht moest hij den Sjógoen brengen,
Die toefde in Nikko om offers te plengen.
Jagende spoed! Naarstige snelheid!

Hij haastte zich tot hij een klove ontwaarde,
Het bergpad verscheurend tot diep in de aarde.
Hij wierp zich temeer en bad tot de goden -
De raadsheer had spoed bij de boodschap geboden!
Zware verantwoording! Kwellende plicht!

Twee slangen verschenen en vlochten hun ruggen
Tezaam om 't ravijn met hun lijf 't overbruggen:
O Bode weet wel dat ge slechts kunt passeren
Naar één kant, en nimmer meer weder kunt keren!
Wrede keuze! Hartverscheurend lot!

Zo zij het, zo zij het! Maar laat mij nu rijden
Al blijf ik in Nikko tot 't einde der tijden,
Al moest ik 't met eeuwige ballingschap boeten,
'k Wil leggen mijn brief aan mijns meesters voeten!
Loffelijk dienaar! Liefelijk plichtsbesef!

Zo hoort hoe getrouw de koerier zijn plichten
Vervulde. De Sjógoen, die liederen dichtte
En peinsde op 't raadssel van schijn en wezen
Had geen lust, in retraite, om brieven te lezen.
Dichterlijke geest! Wijsgerig staatsman!

De Bode, wien wouden en bergen bekoorden,
Verzaakte zijn terugkeer en bleef in het Noorden,
Vergat Yèddo, en werd onder dennen begraven.
Hoe mild zijn de goden met kostelijke gaven!
Vrede en schoonheid! Hemelse gratie!