De Nieuwe Stem. Jaargang 3

[p. 106]

Loek E. Roest Crollius-Van Doorn
Nausikaa

De wereld is een lichtblauw kleed
zacht plooiend naar een witte rand,
een meisjeswereld: vreugde en leed
bepalen zich tot zee en strand,
de bal vliegt rond naar aller hand
beloftevol en wreed...

... De droom spoelt vóór de schipbreuk aan,
de dageraad komt onverwacht;
als vrouw richt zij uit milde waan
zich op in sterke zinnenpracht,
haar oogen lichten naar de nacht:
de liefde te begaan.

[p. 107]

Ik

Gij kunt mij niet noemen het uur dat ge mij hebt gekend.
Zie naar de bloemen, de wolken, het water
en weet dat geen woord in uw leven mijn eeuwigheid schendt:
vroeger was ik die ik nu ben en later.

Gij kunt mij niet duiden de plaats waar ge mij hebt ontmoet.
Zie naar uzelf, uw voeten, uw handen
en weet dat g'in iedere vriend mijn aanwezigheid groet,
zelf zijt ge slechts ik en nimmer een ander.

Ik leef in uw verzen, ik ben in de brug die ge bouwt.
Zie naar uw handschrift, de aarde, de sterren
en weet dat uw liefde zich aan mij houdt,
ik voel u nabij en ik zie u van verre.

...Ook gij kunt mij zeggen wat ik u terecht heb geleerd
want mensch ben ik evenals gij en de menschen;
er is slechts één Ik en één Nu. Wat gij ontbeert
is het weten... Ik wéét en gij leeft nog in grenzen.

[p. 108]

Samen

Verlangend wachten onze harten naast elkander
maar raken zelfs niet tot voorwaardelijke binding.
De eenzame ontwijkt onwillig steeds de ander
naar wie zijn handen tasten in onheilige verblinding.

Na het mislukte trachten deelt die drang zich mede
- te hevig om in wijsheid te verzanden -
aan onze lijven, die zich neigen tot de wreede
verteedering van onze mond en handen.

Zoo is de liefde: als het smeulend paarse gloeien
van tulpen in de middagzon, een blindend heete
donkere gloed. En onze snelle handen snoeien
de bloemen tot de grond, verblind, verbeten...

[p. 109]

Modern zelfportret

Een doek vol felle onheilskleuren:
paars en oranje en een gouden lijn
waarachter rat en slang zich bergen voor de geuren
die stijgen uit de poel van 't rottende venijn.

Een schoonheid met een scheeve schouder,
haar haren kammend voor het groene glas,
waarin het blond tot zeewier is verouderd
en aan de kruin wegsterft als schadelijk gewas.

Haar lenig lichaam van een jonge wilde
toont in de spiegel een enorme bult,
die met de aangeslibde, ongestilde
smart van verlangen is gevuld.

En aan een koord van roode amaryllen
houdt de beauté, als ongepaste toon
in 't woeste beeld van smart en grillen,
een sneeuwwit schaap met doornenkroon.