De Nieuwe Stem. Jaargang 3

[p. 90]

M. Mok
Het water wast

Het water wast, de latere geluiden
breken weer open, en ik zie de nacht
naar haar teloor geraakte leven duiden,
dat buiten elken einder op mij wacht.

De wiekslag van een wegzinkende vogel
beschrijft den overgang van deze dag
tot eeuwigheid, de wolken waaien over,
verlorener dan ik ooit wolken zag.

Zand en verkilling tasten mijn gebeente
met onbekende huiveringen aan.
Alsof de tremor van de zee versteende,
hoor ik haar klankloos in de nacht vergaan.

En nochtans moet ik op de hemel wachten,
waartoe haar eenzaamheid bezweken is,
de nacht ontdekken tussen duizend nachten,
waarin van haar bestaan een teken is.

[p. 91]

De angstige

De angst heeft mij te diep doorgraven,
ik raak de wetenschap niet kwijt
dat nergens in de eeuwigheid
een toevlucht is, een smalle haven,
waar deze angst wordt doodgeschreid.

Vergeefs heeft zich het hart verwijd
en alle naamlozen omspannen
die uit de wereld zijn verbannen
en zwijgende ten dood geleid.

Nog steeds gevangen in dit leven
onder de sterren en de wind,
zie ik den avond aan en vind
mij op mijzelf teruggedreven.

Misschien weet ergens een geluid
de dode nacht te overschreeuwen.
Mijn oog ziet op den afgrond uit
van zoveel weggezonken eeuwen,
dat ik mij langzaam in voel sneeuwen
achter mijn uitgebluste ruit.