De Nieuwe Stem. Jaargang 3

[p. 39]

Alfred Kossmann
De distel en de elf

Dit zei de distel tot de elf:
Het jaargetij bepaal ik zelf,
't Seizoen laat mij zo ongemoeid
Dat het kan sneeuwen eer het bloeit.

Dit lokte u, maar ik stel teleur,
Want gij zocht kracht. Gij zijt een geur.
Een kleur in 't bos, een luchte waan
In 't spel van de onvruchtb're maan.

Gij zocht in mij de vaste steen
Waarop gij standbeeld zijt, het been
In 't vluchtig droombeeld of de bloem
Waarvan gij geur kunt zijn en roem.

En gij vergiste u: alleen
Ben ik een distel tussen steen,
Die 't laatste leven op de rots
Met moeite voortleeft: dor en trots.

Ik ben een wereld, ik ben vrij,
Maar gij wou 't leven, God en mij,
Gij scheurde 't kleed dat voor u past
Voor groene schijn en rood bombast.

En gij gaat heen: na uw besluit
Heb ik u lief en ban u uit,
En als gij terugkeert vol van vrees
Steek ik mijn dorens in uw vlees.

Adieu. Rijd op uw fabeldier
Naar het tumult van uw vertier
En koester aan de warme schijn
De kleine steek van mijn venijn.

[p. 40]

 

Ik blijf alleen; mij snerpt de kou

 

Wel even scherp als het berouw

 

Nu reeds uw kleur in 't verre gras

 

Zijn vlammen dooft. De rest is as.

[p. 41]

De bosheks

De bosheks de schrik van dit woud
Hurkt 's nachts met ogen vol goud,
Gebogen, bedrogen en oud,
Bij dor loof, dorre stenen, dor hout,

Zoekt haar last met slepend misbaar
Onder dwepende maan bij elkaar,
Toont als een belachelijk gevaar
Haviksneus, knoestenstok, heksenhaar.

Verderfelijk omdat zij veracht?
Onsterfelijk omdat zij verwacht?
Lachwekkend, schrikwekkend als geen?

Maar wie weegt ons, wie meet onze kracht,
Wie weet of niet hout en steen
Goud wordt in de grote nacht?