De Nieuwe Stem. Jaargang 3

[p. 3]

Uys Krige
Vergesig

Kruine van koper,
klowe van git
en teen die verste roosrooi berg
'n dorpie ver en vaag en wit.
'n Tijdelose stilte hier
asof die berge bid.

Die aand drijf in die helder dag
doér hier en daar 'n swarte wig.
Maar die reusagtige vallei
is één glansende vergesig
met tussen mij en daardie dorpie niks
as net 'n goue see van lig.

Dis of ek in een wêreld staan
en uitkijk op 'n ander,
want twintig jare is verby
en hier, lijk dit, het niks verander.
Daar stijg 'n weemoed in mij op
langsaam soos 'n silte brander.

Nog is die Laeveld één glans, één gloed,
die berge God se goue kandelare.
Maar waar's die wonder, waar die
verrukking van die helder jare,
hul wat so hoog gestaan het teen die tijd
en toe grond-toe moes neig, net soos die are?

Kruine van koper
klowe van git.
'n Seun het weggegaan en ver geswerwe.
Nou keer hij terug. Net dit.
'n Man bijt deur die skil van sy gedagtes
tot in die harde, bitter pit.

[p. 4]

Plaashek

Bloedrooi die alwijn langs
die slingerpad.
Dis of daar vonke uit
elk vuurpijl spat.
Maar niks, niks roer nie... net
'n luggie wat
skrams aan die ritselende
grassate vat.

Daarbo die blou, blou lug,
daaronder die rivier
wat deur die boorde kronkel met
'n groene swier.
Niks stoor die ijle swewende
bergstilte hier.

Na al die jare maak ek weer
'n plaashek oop.
Waar het mij paaie
tog nie geloop
om mij hier bij 'n hek te bring
van al mij waan gestroop,
maar met mij denke helder
en in mij hart die hoop.

Die hek staan in die skad'wee van
'n kremetart.
Die stilte in mij's volkome met
niks troebels, niks verward.
Ek lig die knip... Ek maak
'n hek oop in mij hart.