De Nieuwe Stem. Jaargang 2

[p. 641]

Victor E. van Vriesland
De oude man in het voorjaar

De stemmen van de lente lijken zachter
In de open leegte door den storm gelaten.
Geruischloos sluipt de zon achter het dak om
En wordt verdeeld in leegte, bleek en laaiend
En ademend, en legt zich rennend aan het
Gonzend Londensch lijntoestel, rust daar even -
Alreeds voorbij - en tuimelt er weer af.
De boersche bloementuintjes in de stralen
Blijven trillende van onschendbaar leven.
Als breede zwammen zacht en zwaar en slap,
Kleurporseleinen breekbare eeuwigheid,
Begonia's, bros versteend uitgespreid.
De verre dorpsgeluiden spieglen vrede,
Van deze wereld niet maar van het hart.
Zoo veel van liefde dat zoo vele jaren
Mijn borst deed klinken liet haar leeg en leeger.
Nu ik onder de boomen stilte vind
Waar ik jaren lang tevergeefs naar wachtte
- De einder krimpt samen tot een kleinen kring -
Wellicht dat hier de weg ten einde ging
Langs die al eeuwen eigen boerenhoeven
Naar eenen middagsluimer die de droeve
Droomen in hunne looverschemering
Oplost, neerhoudt en vangt. Is dit bevangen
Wegzinken niet een helder onbewust
Aanspoelen aan de blind blinkende kust
Vanwaar geen weerkeer is? Doolage's end.
Hier vind ik weer terug de dagen van
Ontwaken, nu uiteindlijk slapen kan
Wie van den aanvang af den afloop kent.