De Nieuwe Stem. Jaargang 2

[p. 600]

H. van Merlet
Davos

I
Spleen

O, barre bouw van kleine-roofdierhokken,
waar het gekooide leven kwijnt en zich verteert
en 't kuisch katoen van de verpleegstersrokken
zelfs door geheime lusten wordt beloerd, begeerd.

Ziet, in de étalages der balconnen
verligt, nog gaaf van schil, het aangestoken ooft:
patiënten door een droom van hoop omsponnen,
waarmee hun heimwee zich bewust bedwelmt, verdooft.

Zij staren naar de altijd eend're bergen,
die zijn als bruine bisons schurfterig begroeid,
hoelang zal men hun ongeduld nog tergen
in dit effect-décor, dat hen verveelt, vermoeit?

[p. 601]

II
Schatzalp

Het laatste trage treintje kruipt zijn baan
langs draden licht, gesponnen door de maan.

Besneeuwde bergen onder zilv'ren sprei
slapen als rund'ren in een nevelwei.

En uit de bruidstooi van de jonge nacht,
die ademloos in bang verlangen wacht,

zijn sterren losgeraakt en in hun val
verstrooid in 't diepe bed, het wijde dal.

Dit lijkt na rusteloos gejaagde reis
een uitzicht op 't verloren paradijs.

Hoor, hoe alom het water murm'lend bidt
voor 't menschenpaar, dat hier bevangen zit

van het bedwelmend bloeien van het hart
en wereld-ver zich in een waan verwart.

(Mijn God, dit is te schoon om waar te zijn,
hoeveel geluk blijkt achteraf slechts schijn).

[p. 602]

III
Wintersport

Nog onbekenden gis'tren hebben zij alleen gegroet
zooals in sporthotels men dat uit welgezindheid doet.
Vanmorgen reeds aan het ontbijt heeft hij haar blik ontmoet:
een aarzelen, een tasten en een vonk van overmoed.

Zij stoven heel den dag door zon en blinde nevel
de sneeuwen steilten af en hebben neergeschreven
hun golvend spoor en hijgend bij de rust verlegen
elkaar gekust en dan onwennig weggekeken.

Maar in de bar - een juffrouw croonde melancholisch -
verstrengeld in den dans, het bloed licht-alcoholisch,
ontvlamden zij in lust, een tikje té methodisch.

Als bleeke visschen parend op den bodem van een gracht
zoo lagen zij tesaam in 't troebel water van de nacht.

Hun waan en blik gebluscht, zien zij het raam vol sterren staan
en hunk'ren naar het morgenlicht, tot in hun ziel ontdaan,
om vreemder dan voorheen weer uit elkaar te gaan.

[p. 603]

IV
Friedhof dorf

Een wrakke muur en wat verweerde kruisen
aan den versleten zelfkant van het dorp,
dat met zijn fletsch patroon van pleister-huizen
den dalvloer dekt in achteloozen worp.

Straks als het peil der sneeuw gestaag gaat stijgen,
de wintertrek wild als een feest begint
en zwermen bonte gasten nederstrijken,
geen, die er dan een spoor van wedervindt.

De dooden hebben enkel te verdwijnen,
wanneer het leven als een carnaval
zichzelf verstrikt in serpentine-lijnen
en bloeit met éénnachtsbloemen van kristal.

Dan zullen op hun oesterbank de zieken
als schelpen open in de eb en vloed
doorspoeld van opgewonden dansmuzieken
d'illusies voeden van hun schiftend bloed.

Een muur, wat kruisen op vergeten graven,
hoe schuwt men in verzwegen angst dit beeld,
en tóch, slechts zij, die worden uitgedragen,
zijn eerst van alle kwaal en kwaad geheeld.