De Nieuwe Stem. Jaargang 2

[p. 476]

M. Mok
Ruimte

Achter het hoorbare begint
uw wezen als verborgen wind,
waar ik mijn zinnen naar moet strekken
zonder iets anders te ontdekken
dan een omdroomd en mistig beeld
dat nochtans ruimte in mij teelt,
witheid en zwijgen, een ervaren
waarin de dingen zich verklaren
tot zulk een onverklaarbaarheid,
dat ik vervluchtig in den tijd.

Vergeefs gebaar

Duizenden jaren her bestonden

wij in elkanders levensgronden.

Wij hebben ons een weg getast

naar een vergetelheid die wast

als stilte over winterlanden.

Nu strekken wij vergeefse handen

elkander uit de kimmen toe.

Ik hoor u roepen en ik doe

mijn lippen naar de verte open,

waarin gij zijt teloorgelopen,

maar adem slechts de bleke lucht

die nooit meer siddert van uw vlucht.

[p. 477]

Nanacht

Wij wachtten op de morgen, op het licht;
wij rustten in elkanders stroomgebied
en naderden de eeuwigheid zo dicht
als nimmer in den open dag geschiedt.

Ik kon de warmte van haar aangezicht
ademen voelen over mijn bestaan;
haar rijpe armen tilden het gewicht
der loden eenzaamheid uit mij vandaan.

Een windvlaag roerde zacht aan het gordijn
en vloeide uit mijn geruste grond.
Al het vergeefse kreeg een vreemde zin:
de diente van haar ogen en haar mond,
de bleke morgen die niet ver kon zijn
en mij reeds met een nieuwe nacht verbond.

De rusteloze

Niet meer te kunnen rusten, overal
hemelen zien waaraan de dag vergaat,
de ogen sluiten voor het blind heelal
dat in de sterren uitgeschreven staat,
splinters van licht die aldoor dieper in
het wezen dringen dat geen heil behoedt
en toch de stilte aanrandt om een zin
die elken dag verwoest met levend bloed;

dit alles maanden, jaren achtereen
tussen de stervelingen wier gelaat
verhardde tot niet aan te tasten steen,
eeuwig veracht, verzwegen en gehaat.