De Nieuwe Stem. Jaargang 2

[p. 369]

Joke Moeljono
Gedichten

Stervende bedelares
voor mijn raam

Lieve zuster met uw doffe ogen en stervende geest,
Uw haren glansloos: 'n warrige paardestaart,
Uw kaftpapieren huid vol korsten
Om uw skelet veel te groot
Zonder speur van vrouwelijke ronding,
Gekreukte zakjes uw lege borsten
Zijt gij sexeloos,
Hopeloos.
Toch probeert ge met een gescheurde tikar
Onzinnig nog te dekken waar geen naar kijkt.
Geen blik zelfs van medelijden zijt gij waard
In het stof en het vuil van de straat een onding
Slechts een minder dan bruikbaar beest.
Uw buik is een hongervallei
Tussen bekken en thorax.
Voor U is er geen hoopvol straks
Zelfs geen nu,
Waar gij ligt, gestrekt in het vuil
Wezenloos reeds, in koude en zon
En regen en wind,
Lijdend Uw deel van het wereldleed.

Ach zuster, erbarm U mij.
Hoe kwelt gij mij steeds
Met Uw hongerbuik
En Uw losse scalp
Om Uw doodskop
Waarin oog in oog
Met felle broeder zon
Uw grote ogen staren, staren.
Maar morgen zult ge dood zijn, zuster
Morgen.

[p. 370]

 

En ik kan dan weer slapen gaan, zuster

 

wen ge mij niet meer pijnigen kunt.

Tropische natuur
klacht van een Europeaan

'k Zie 't eeuwig groen rondom, 't stekende blauw daarboven.
Ik houd en gruw van deze tropische natuur
Ik zie het geel en rood als schroeiend vuur
En voel me in dit hete licht als in een helleoven.

Ik was ook in de blauwe bergen boven
De nachtwind was daar koud en guur
En ik heb er uur na uur
Geleefd in eenzaamheid en vrezen niet te doven.

Ik moet en zal hier wederkomen
Met nieuwe moed en andre ogen
Ik voel het nu al in mijn dromen

En dan opnieuw mijn westers onvermogen
Bekennen, mijn ergernis betomen
Om de natuur zo warm, zo onbewogen.