De Nieuwe Stem. Jaargang 2

[p. 287]

Louis de Bourbon
Sonnet

Herrezen van de lauwe sponde
zie ik aan 't raam het scheemren van den morgen
en zij, naast wie ik sliep, droomt zonder zorgen
dat wij elkander nooit vergeten konden.

Droom niet te lang, want nu de zon gaat klimmen
met vuren speren in het diepe blauw,
nu het loover schittert in een bad van dauw
roept in mijn zwerversbloed de stem der kimmen.

Wat zou je doen, wanneer je kwam te ontwaken
alleen in 't bed, waar ik je heb bemind?
Zou mij de pijl van je verlangen raken?

Of zou reeds, met het zuchten van de boomen,
van het eigen hart, gedragen door den wind,
het angstig kloppen tot jouw droomen komen?