De Nieuwe Stem. Jaargang 2

[p. 282]

M. Mok
Verzen

[I]

Ik hoor haar niet meer roepen, ik vergeet
haar ogen niet, waarin de avond stond.
De zon vergaat; eer ik den hemel meet,
zie ik de blinde klaagstreep van haar mond
en fluister: niet vandaag, maar eenmaal weer
en tuit mijn lippen in de dode lucht.
De wind slaat als een vage schaduw neer,
de zee houdt in, opdat ik het gerucht,
het ondoorgronde, van haar niet-meer-zijn,
zo diep kan horen dat mijn ademtocht
te luider wordt, een schrille klank van pijn
onder de godverlaten hemelbocht.

[p. 283]

[II]

Wat avonden beweegt: haar wederkeren
uit de gebieden van een ander zijn
met ogen die niet slapen kunnen leren,
omdat zij nog te diep doormarteld zijn.

Haar haren waaien met de wolken mede,
haar stem wordt roepende als buiten haar,
een donkere zelfstandigheid die naar
een hemel haakt van blinde zekerheden.

Opnieuw zie ik haar sterven en begin
opnieuw haar leven door de nacht te sleuren.
Bloedige dromen zonder eind of zin,
die willoos tussen ons gebeuren.