De Nieuwe Stem. Jaargang 2

[p. 218]

Carissimae
door
Louis de Bourbon

De afstand tusschen duister, licht
heb ik ooit die smalle grens gemeten?
van zoete vreugde en bittere plicht
het ik ooit den juisten maat geweten?

Ik heb misdreven en misdaan
ik ben gedaald en ik ben gestegen
ik heb den duistren nacht verdaan
met strompelen langs ontschoonde wegen.

Maar steeds in het stijgen van de zon
ben ik gered en opgenomen
tot oorden waar ik zingen kon
dat zuivere lied der vroege droomen.

En gij, bron van dit avontuur
dat aanving in het diepste duister
maar dat, gelouterd in het vuur,
een dag bewoont van puren luister.

Gij zijt mijn engel in 't gevecht
dat altoos tusschen licht en duister
mij maakt tot koning of tot knecht
mijn stem tot lied of tot gefluister.

Ik heb uw beeld ten troon gezet
hoog boven 's werelds dwaze wanen,
gij, warmte van mijn kluis en bed,
gij, oorzaak mijner heetste tranen.

[p. 219]

Najaar

voor Mevr. V.N. - A.

Hoe triest is, als de wolken komen,
mijn hart, dat hunkert naar het licht,
zelfs op den heuvel van mijn droomen
vergrauwt het lokkend vergezicht.

Ik ben alleen, wat oude boeken,
een tafel en de open haard
en in de donkere kamerhoeken
de beelden, die het hart bewaart:

Een knaap en zijn verbaasde oogen
een tuin, een bosch en een prieel,
twee armen, argloos toegebogen
om het witte lijf van een abeel.

Een vrouw, die wandelt door de lanen
in 't zachte, amberen avondlicht,
haar heldere lach, haar droeve tranen,
de doodswa op haar smal gezicht.

En landen, verre, vreemde landen,
een vriend, een dronk, een horizon,
't azuur van zeeën en het branden,
de gloed der felle tropenzon.

Een roekloos spel, en steeds die droomen,
't verlangen naar dat jonge licht,
die vrouw, in 't lommer van de boomen,
die glimlach op haar lief gezicht.

[p. 220]

 

De beelden uit de duistre hoeken

 

maken zoo triest dit moede hart,

 

dat altijd weer het licht wil zoeken

 

in het eeuwig duisteren van den nacht.

 

 

 

In het najaar, als de stormen komen,

 

en wolken voor het vergezicht,

 

stort ik de assche van mijn droomen

 

in de urne van dit grauw gedicht.