De Nieuwe Stem. Jaargang 2

[p. 100]

Verzen
door
Karel Jonckheere

Spiegelbeeld

Men zegt dat man en vrouw, en gij en ik zijn één,
na vele jaren trouw elkanders aanschijn krijgen,
als een bezielde spiegel 't lachen en 't geween
weerkaatsen zou van hen, die er steeds over neigen.

't Is weer October en de kachel brandt oud vuur,
de kamer ruikt nog licht als naar gerookte hammen.
Gij leest hetzelfde boek, en op hetzelfde uur,
dat ik voor jaren las, toen gij keekt in de vlammen.

Gij zijt in mij, ik leef in u; het is zeer goed
het leven van weleer opnieuw te mogen droomen:
gij murmelt en ik weet wat gij nog murmeln moet,
als gij straks aan den voet der bladzijde zult komen.

Laat ons derhalve elkaar beminnen, klaar en teer,
wij hebben slechts elkaar en niemand zal ooit erven
wat glanst van u in mij en van mij in u weer,
zoodat elk de andre blijft, wanneer er één moet sterven.

[p. 101]

Programma's

Ik had een blijden tuin, de zee en vele talen,
en al wat eeuwig is en eeuwig bloeien zal:
een vrouw, een hart met spleen en glanzende verhalen,
kortom de schoone vracht van boord en van den wal.

De sterren en hun loop, de wentel der seizoenen
hadden mijn bloed vertrouwd met 't lied van ebbe en tij
Wie mij ook wat misdeed kon zich steeds weer verzoenen,
van haat en bitterheid hield ik mijn zinnen vrij.

Maar jaren zijn gegaan, want dagen zijn gekomen
met uren, die mij beten met hun zerpste zeer,
wat vroeger léven was, durf ik thans niet verdroomen,
ik ondervraag mijn blik en ken mezelf niet meer.

Mijn vaders zerk sloeg door, 'k zag zijn ontvleesde handen,
mijn moeder heeft geen brood, ons oude huis is leeg.
Het schoonste boek ligt tusschen scherf en gruis te branden,
de vrienden zijn gevlucht, die laatste vreugde zweeg.

Nu zitten wij hier schuw in kelders weggedoken,
met oogen als fosfoor, als zwammen aan den muur.
We vragen plots ontzet: zijn wij somtijds reeds spoken?
want ergens slaat onaardsch een middernachtlijk uur.