De Nieuwe Stem. Jaargang 1

[p. 767]

Verzen
door
Anthonie Donker

Weerzijds

Ik droomde, een droom waarin ik weder droomde,
En droomend wachtte ik het eind van dien droom.
In dien droom hoorde ik een kind schreien.
Een vogel floot er aldoor tusschendoor.
En toen ik wakker werd - uit welken droom? -
Zag ik rondom mij in een lichte scheemring
En ik wist niet meer waar en wie ik was.
Er sloeg een klok. Eenmaal. Doch ik wist niet
Of het aan deze zij was of aan gene,
En niet welke elk dier beide zijden was.
Waar schreide nu het kind? De vogel floot
Er onbekommerd aldoor tusschendoor.
En nu wist ik in mijn verdoling niet
Of wat ik droomde werkelijkheid was
Of dat ik van de werkelijkheid droomde,
Of ik droomend insliep in dieper droomen,
Of weer ontwaakte in den diepsten droom? -
Daar floot de vogel, maar waar schreide het kind?
Daar schreide het kind, maar waar floot dan de vogel?
En ik dacht na in welken droom ik leefde.
Een vogel floot er aldoor tusschendoor.

[p. 768]

De naamgenoot

Zoo vaak mijn ziel de vleugels sloot,
Zoo vaak mijn oog besloeg,
Stond daar mijn stille naamgenoot
En zag mij aan en vroeg

Waarom ik niet aan wolkenjacht,
Niet aan het trillen trouw
Van populieren dag en nacht
Zoo licht bewegen wou?

Dan hief ik mij weer moeizaam op,
Dan strekte ik mijn romp,
Met matten lach in moeden kop
En liep, maar zwaar en plomp.

Ik naderde het oeverriet.
Er streek een zilverreiger neer.
En doodstil wachtend op het lied
Zag ik mijn naamgenoot daar weer.

Nergens en nooit ontliep ik hem
Die onverbiddelijk zich verzet
Tegen het zinken van mijn stem,
Het loomer worden van mijn tred.

Mijn stille naamgenoot die steeds
Dringender roept om mijn muziek.
O voel ik in mijn schouders reeds
Het rukken van die snelle wiek?

[p. 769]

De nachtegaal

Achter het huis tusschen de struiken slaat
Diep in den duistren tuin de nachtegaal,
Een lied dat duizlingwekkend alle maat
Te buiten gaat, hardnekkig en fataal.

O nachtegaal die uw verlangen laat
Klinken in snikken op kristallen schaal,
Dit is niet de muziek waar het om gaat,
Want klanken zoek ik in een nieuwer taal.

Duivelsche lieflijkheid die fluit en lokt,
Zoet naar zich toehaalt en dan luidkeels jokt,
Gij jaagt het hart met hellen, helschen slag.

Afkeerig luistrend onder 't broeiend dak
Zweer ik het nachtelijk lied af en snak
Naar de open klaarte van den koelen dag.

[p. 770]

De tuinman

De tuinman gaat den ganschen dag
De paden af en aan.
Hij kent de planten, hun gedrag
In bloeien en vergaan.

Soms staat hij bij een heester stil
Maar wat zijn vaste hand
Verandert, het houdt met den wil
Van de natuur verband.

Wanneer een dichte najaarsmist
Den stillen tuin omhult
Beweegt zich nog half uitgewischt
Daarin zijn trouw geduld.

Het herfstblad en zijn bruine kiel,
Hun kleur stemt overeen.
Hij gaat en met de moederziel
Der aarde is hij alleen.

Hij gaat - zoomin als het seizoen
Dat hij den pas versnelt.
Er is iets in zijn trage doen
Dat naar den grond toe helt.

Hij ziet niet naar den hemel op
Dan vragend naar het weer.
Hij is de pelgrim met de schop
En hij reist heen en weer

Over de paden van zijn gaarde,
Gestadig heen en terug,
En door zijn vriendschap met de aarde
Gaat nooit dat hart te vlug.

[p. 771]

 

Gelukkig wie een evenwicht

 

Als hij verkrijgen kan,

 

Vertrouwd met alles in het licht

 

En zelf een deel ervan.

 

 

 

Herfst 1942