De Nieuwe Stem. Jaargang 1

[p. 708]

Morgen
door
M. Mok

Vroeg in de morgen wekte hem het stromen
van water dat als brekend glas
kwam vallen door de stilte van zijn dromen.
Hij opende zijn ogen, even was
er deze overgang van dood naar leven
die niet zich zelve te herkennen waagt,
daar zij een overstelpend licht ziet beven,
waarin elk spoor van droom wordt weggevaagd.
Dan zag hij door het venster naar beneden,
de mannen stonden bij de pomp
en wreven zich het water van de leden
en van de glanzende halfnaakte romp.
De blanke druppels in hun haren
werden doortinteld van de jonge zon;
het was alsof bij elk van hun gebaren
de morgen nieuwe kleur gewon.
En toen zij eindelijk hun schreden richtten,
zwaar en geduldig, naar het kleine huis,
bleef achter hen een klare stilte lichten,
die langzaam volliep van een dun gesuis.

De jongen repte zich, hij wierp zijn kleren
vlug van zich af, als blanke vlokken sneeuw,
en in een naaktheid die geen licht kan deren
- zij klieft de ruimte als een meeuw -
snelde hij weg en liet in felle stoten
het water op zijn lichaam slaan.
De diepe rillingen die hem doorschoten
raakten de gronden van zijn wezen aan.
Dit huiveren was pijn en wilde vreugde,
het maakte hem een aards en eenzaam mens,
dien alle schoonheid dezer wereld heugde,
eer hij ging dwalen buiten elke grens.

[p. 709]

 

Het deed hem in een eeuwigheid geloven,

 

die uit des harten hunkering ontbloeit;

 

door tijd bepaald, gaat zij den tijd te boven,

 

wijl er het donker scheppingsvuur in gloeit.

 

En toen hij aantrad in de lage kamer,

 

was hij nog steeds van dat trillen vervuld,

 

hij kon het voelen achter het gehamer

 

van zijn naar verten hakend ongeduld,

 

dat botste aan de klamme kamermuren

 

en aan der mannen zwijgende gelaat.

 

Maar zij, terloorgezonken in een pure

 

berusting die den tijd niet meer verstaat,

 

alleen een stem die, klankloos schier, blijft stromen

 

achter de dagen, als vluchtige wind,

 

door duizend generaties reeds vernomen,

 

schonken geen aandacht aan dit koortsig kind.

 

Traag aten zij hun brood, over hun handen

 

gleed aarzelend een vage zonnestreep,

 

gelijk een woord uit vreemde landen,

 

welks zin geen sterveling begreep.

(Fragment)