De Nieuwe Stem. Jaargang 1

[p. 626]

Verzen
door
Max Dendermonde

Eiland van Circe

Sinds wij hier blind en bloot zijn aangespoeld,
kregen wij vorm als goddelijke zwijnen.
Geen van ons die niet knorrend, vol venijn en
op elk afgunstig in de modder woelt.

Maar geen ook die niet, starend naar den einder,
de eindeloosheid van de zee aanvoelt
als van een groter, goddelijker doel
dan enkel dit wild eiland te omlijnen.

Anders dan zij, die in het binnenland
verwoed naar eikels en naar truffels snuiven,
lig ik veel liever in het witte zand
aan zee een nutteloos gedicht te schrijven:
eeuwig is niets voor het zich van dit strand
de verre weg der stilte uit laat drijven...

[p. 627]

Nooit meer...

Nooit meer, nooit meer zal ik de jongen zijn,
voor wien geloven één is met verlangen,
sinds ik, verkleumd, ontwaakte in een lange
meischemering aan zee en een refrein
van kindren klonk: die winter is verganghen.
Nog hoor ik het: ic sie des meien schijn...
Zij waren blijkbaar moe: hun lied, te fijn
voor zee en wind, bleef in de branding hangen.

Des meien schijn... Dat zij het op dit uur,
dit kille uur, nog stemvast zingen konden,
leek mij, zoals ik lag, welhaast een wonder.
Ik huiverde, ijskoud, en lachte zuur:
vanwaar zij liepen zagen zij het vuur,
voor mij was dat reeds in de branding onder.

[p. 628]

Al stijgt...

Al stijgt de geest ook ranker dan een meeuw,
wij blijven blinder dan de blindste mollen.
Ik huiver voor de hoogmoed dezer eeuw,
voor haar atomen, kijkers, wereldbollen,
en voor wie God ontkennen met een geeuw.
Niemand kan wijzer worden dan de mollen,
zelfs dichters niet, wier woorden in de sneeuw
van het papier blind door de tijden tollen.

Men zegt alom en steekt zijn borst vooruit:
buiten de werelden van oog en oren,
blijven er duizend anderen om aan te boren...

Boor maar, verbrokkel noest en splits en splijt,
en vind mij dom, ik, die mijn ogen sluit
om languit in het gras mijn hart te horen.