De Nieuwe Stem. Jaargang 1

[p. 556]

De pieren
door
D. Jorritsma

Zij zijn vooruitgeschoven posten
in Uw strijd, Holland, tegen zee;
de onverwoestbre, onafgeloste
vechters voor Uw lage stee.

De pantsers der basalten ruggen
breken elke dreigende stoot
naar Uw hart, o land van bruggen,
polders, mist, en avondrood.

Uit d'eigen klei die Uw rivieren
in vochtige omarming sluit
het taaie rijshout - bundels spieren -,
en 't puin onder de donkre huid.

En even taai zijn, die bij tijën
tot aan de heup in het water staan
om de perkoenen in te heiën
die 't zuigend tij moeten weerstaan.

Diep liggen ze in het zand gezogen,
bij eb de blauwe ruggen bloot,
dromende dieren, zonder ogen,
bereid om elke rollerstoot

in schuim en druipend vocht te breken;
geen voet die ooit hun stenen treedt:
de wieren zijn het enig teken
van leven in spelonk en spleet.

[p. 557]

 

Toch is het of ze ademhalen

 

langzaam met der getijden trek,

 

of met het rijzen en het dalen

 

een zwijgend leven zich voltrekt.

 

 

 

Zo liggen ze, langs strand en dijken

 

naar Noord en Westen uitgespreid,

 

en weten van geen wende' of wijken:

 

voorposten Holland, in Uw strijd!