De Nieuwe Stem. Jaargang 1

[p. 178]

Appèl¹⁾
door
Top Naeff

De wereld vrij maar wreeder nog in de dagen
Toen de oorlog woedde, en het groote rookgordijn
Voor ons verborg de laatste waarheid: het geheim
Van dood en leven, toen ons onophoud'lijk vragen
Bleef onbeantwoord, en wij zelf, den kop in 't zand
Gestoken, heimelijk het ongewisse loofden,
Den zegen van nog niet te weten hoeveel hoofden
Er straks ontbreken zouden, wie in 't vaderland
Weerkeeren, wie vermist, maar nog niet opgegeven
- De harten thuis als in een daaglijks nauwer strop
Als hield - een voetstap in de straat! - onze adem op
Wellicht op Doods registers al stond ingeschreven.

Het vuren is gestaakt, slagboomen weggeruimd.
Bevrijding! Hoop en vrees over de grens gevlogen!
Ondraag'lijk spant het uur, nu wij verwachten mogen.
Duizenden keerden reeds, geen spoor wordt er verzuimd.
En nogmaals duizenden... ‘Maar 't gaat om juist dien éénen.
Heeft niemand hem ontmoet? Misschien zijn naam gehoord?
Aan onderstaand adres schrijf met een enkel woord’.
Colonnes trekken uit om bijstand te verlenen.

De dagen tellen af, gestaag, als kraal op kraal
Glijdt van den rozenkrans door vingeren, die beven.
Eens komt de laatste ronde, appèl op dood en leven -
Maar honderden zijn immers nog in 't hospitaal!
Een stem zal uit den aether nieuwe namen lezen,
En zie, daarginds de buurt als voor een vorst bevlagd
Nu buurmans zoon repatrieerde onverwacht.
Waarom voor uwen man, uw vriend het ergst te vreezen?
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

1) Herplaatst wegens misstelling

[p. 179]

 

Ja, dàn... als eenmaal de allerlaatste binnen is...

 

Save our soulds! Er kunnen nog zóó velen komen

 

Vóór 't hart, verminkt, zich sluit om de uitgeholde droomen,

 

Wijl niets te winnen, niets meer te verliezen is.