De Nieuwe Stem. Jaargang 1

[p. 175]

De Italiaansche tuin
door
Anthonie Donker

Er ligt terzijde van de straat
Een oude Italiaansche tuin
Teloor in diep vervallen staat
Tusschen de wereld en het duin.

Hoor er de vinken, en de ekster
Opvliegend uit het oude hout,
Die schielijke geluidverwekster
Die dieper stilte omsloten houdt.

Hier kan ik eindlijk ademhalen
Zooals een boom, een blad, een bloem,
Bij egel, eekhoorn, nachtegaal en
Al wie ik mijn vrienden noem.

Onttrokken aan hun doen, vervreemd,
Nauwlijks behoorend bij de menschen,
Als wie er wel zijn weg nog neemt
Maar zich niet een van hen kan wenschen,

Word ik gelijk de wilde varen
Die zijdlings van het tuinpad groeit,
Gelijk de ijle muggenschare
Die doelloos door de scheemring roeit.

Hier ben ik met één enkele schrede
Buiten de wereld en den tijd.
Ik wandel er in een verleden
En heden zonder onderscheid.

Droefgeestig staan er steenen beelden,
Een half uiteengevallen bank
Onder de uitgedunde weelde
Van een verkwijnde wingerdrank.

[p. 176]

 

En waar de wingerd niet meer rankt

 

Verschijnt het kaal, vermolmd spalier.

 

Tegen den leegen tuinmuur hangt

 

Een groen beslagen, bronzen lier.

 

 

 

Onwezenlijk is dit, te midden

 

Van tijd en eeuwigheid te zijn.

 

Zoo balanceerende moet bidden

 

Iets tusschen God en wereld zijn.

 

 

 

En op mijn lippen sterft de lucht

 

Zoo broos en teeder als een kus.

 

Over den tuin waart als een zucht

 

Van den verweerden Terminus.

 

 

 

Maar in het hoog, verwilderd gras

 

Staan hooger nog de zonnebloemen

 

Te zegepralen op wat was

 

En roekeloos den dag te roemen.

 

 

 

Een mensch staat loodzwaar in zijn zorgen,

 

Er nijgt in hem iets naar den grond.

 

Een bloem verheft zich in den morgen,

 

Alsof zij er voor altijd stond.

 

 

 

Zij rijst zoo recht en vast omhoog

 

En op haar stengel rust de schaal.

 

Zoo staat met toren, trans en boog

 

Op aard geen enkle kathedraal.

 

 

 

Zij rijst zoo vrij van vrees en hoop,

 

Zoo rustig, rank en zonder rouw.

 

Soms heeft de souvereine loop

 

Er iets van bij een jonge vrouw.

 

 

[p. 177]

 

Van al wat zich bevindt in 't licht

 

Kan slechts een bloem volkomen staan

 

Die stilte en dat evenwicht

 

Voel ik als in mij overgaan

 

 

 

In dezen Italiaanschen tuin

 

Buiten de wereld en den tijd,

 

Tusschen den straatweg en het duin

 

Verloren in de eeuwigheid.

 

 

 

Anthonie Donker

Sept. '42