De Nieuwe Stem. Jaargang 1

[p. 94]

Verzen
door
Anthonie Donker

Prelude

De eekhoorns spelen in het groen
En schieten als een weversspoel
Door 't bont gekleurde looftapijt
Van lichte beuk en zware eik.

Het voorjaar is zoo licht en speelsch.
Wel is dat alles schrijnend deels
Maar hoe verzoenend anderzijds -
En ik bespeur het nog bijtijds.

Het gaat alleen om het geluk
Maar dat is niet meer van het ik.
Reeds gaat het om het evenwicht
Tusschen de wereld en de ziel.

Eenzaam te zijn en niet alleen -
Het hunkren drijft naar andren heen.
Alleen wie alles is ontvallen,
Hij is alleen tezaam met allen.

Ik ben alleen maar eenzaam niet,
Dat is de grondtoon van het lied,
Dat eindlijk aangeheven wordt
En in de verte reeds gehoord.

De eekhoorns spelen in het groen
En schieten als een weversspoel
Door 't bont gekleurde looftapijt
Van lichte beuk en zware eik.

1942 Najaar

[p. 95]

Gijzeling

Rondom mij dreigt een ring van wachten -
Ik wandel door het smalle park
En vaar op onafzienbare gedachten
Als Noach in de ark.

Ik zie het roest, de rauwe wratten
Der prikkels puilen uit het groen.
Doch ik berg hier als ginds mijn schatten
En thans zoo goed als toen.

Zoo goed als toen de wereld open
Lag als een wijde voorraadschuur.
Mijn zekerheid is vrij van hopen,
En los van voorjaarsduur.

Wat deert het mij of straks die steenen
Wacht aantreedt als vuurpeloton?
Alsof het daavrend salvo mij ooit éénen
Toon van mijn eeuwgen klank ontnemen kon.

Stil ligt de tuin met bloem en vijver
Gelijk een duizendjarig rijk,
Een stilte - daarvoor nemen vrees en ijver
En doel en drift de wijk.

Ik zie de visschen en de vogels
En zelf word ik een avondlied.
Nooit doen de bliksemende kogels
Als zij aanfluiten dat te niet.

Ten einde nijgen onvermijdlijk
De roes, de rijkdom en de roem.
Doch ik behoor reeds onafscheidelijk
Bij wat geen tijd kent en geen doem.

Zoo stil bemin ik thans de diepe kleuren,
De moedermelk van al, het licht.
O, ik onthoud van al het tijdelijk gebeuren
Voor altijd niets dan het gedicht.

Rondom dreig dan een ring van wachten -
Ik wandel door het smalle park

[p. 96]

 

En vaar op onafzienbare gedachten

 

Als Noach in de ark.

 

 

 

St. Michielsgestel

Juli 1942

Wilde hyacinth

De voet van berk en wilgen staat
In wilde hyacinth gebaad,
En donkerblauw golft er de grond
Of het er onder water stond.
De diepe ondergrond der ziel
Wemelt van blauwe hyacinth,
Een wildernis schuw en viriel
Die in zichzelve vrede vindt.

1942

Wielewaal

Als de wielewaal mij roept,
Liefelijker dan de koekoek,
Stiller dan de nachtegaal,
Zie ik af van bed en boek,
Zie ik af van kus en taal,
Levend in die andre toonschaal
Waar de wielewaal in roept -

Wielewaal diep in het loover -
Klinkt uw stem uit de verborgen
Woonplaats van de zielsgerusten,
Waar rumoer van daagsche zorgen,
Roes van nachtelijke lusten
't Hart niet langer verontrusten,
Wielewaal, in 't diepste loover?

Wielewaal wiens lied ontwapent,
Die niet droevig als de koekoek,
Dringend als de nachtegaal,
Aanheft in den diepsten schuilhoek,
In sublieme dieventaal,
't Voorspel van een nieuw koraal -
Wielewaal, maak droom tot waken.

1942