De Nieuwe Stem. Algemeen onafhankelijk maandblad der jongeren

[p. 303]

Uit liefdes lentetuin
Fragment.

‘Was het niet een maanlichte Lentenacht?’

‘Ja, mijn Lief, het was een maanlichte Lentenacht en door het open venster golfden de zoele, zoete geuren van de Mei, van de aarde, en de bloemen en de boomen. Buiten wiegde zacht bewogen door de fluisterende adem van den nacht een groote bloeiende kastanjeboom zijn weelde van jeugdig groen en slanke bloementrossen in het sereene licht - als in een sprook -’

‘Was het niet voor d'eerste maal, dat wij geen enkel diep begeeren meer verborgen voor elkaar?’

‘Ja mijn Lief, het was voor d'eerste maal, dat wij het zoet geheim van ons diepst verlangen aan elkaar beleden - -’

‘- - toch waren onze lippen stom - -’

‘Ja, mijn Lief, geen harde woorden spraken wij, die breken zouden de teere droom van dien lentenacht, maar in dat uur was der oogen taal en een enkel stil gebaar ons beiden gansch verstaanbaar - -’

‘- -was ik niet schoon, dien blanken nacht - -?’

‘O - mijn Lief - je lieve lijf was in het glanzend licht blank als ivoor en fier gespannen als een boog van esschenhout, wen je je armen geheven hield en je handen vouwde achter je hoog-gedragen hoofd....

je haren golfden als een donkre vloed vol speelsche lichtloovers over hals en schouders en vielen als een zachtwarme mantel langs rug en lenden....

je oogen zagen mij zoo diep-bewogen vol vreugdevol verwachten aan....

je lippen waren als zoete roode vruchten....

[p. 304]

je zacht deinende borsten waren als door wind bewogen blanke kelken....

je heupen waren sterk en fier en mild....

je beenen waren als slanke veerkrachtige zuilen....

je fijn-gebogen voetjes rank en hoog....

o, mijn lief, je waart schooner dan ik droomde in de eenzaam doorwaakte nachten mijner jeugd, de geuren van de Lente en. de geuren van je wonder-schoone lijf omzweefden bedwelmend mijn liefde-dronken hoofd - -’

‘- - had je mij lief dien nacht - -?’

‘O, mijn lief, toen het meest van al, toen meér dan ooit, ai welk een zoete ontroering doorvoer mijn leden en maakte mijn oogen zacht en glanzend als badend in tranen van vreugde - hoe steeg in d'eigen stond een jubelende kracht in mij, die mij voerde tot jou en mij zoenen deed jouw vochte oogen, jouw roode mond, wijl ik jouw blanke hoofd hield in mijn sterke handen - -’

‘- - schreide ik niet, toen jouw handen mij beroerden - -?’

‘Ja mijn lief, toen zag ik in het bleeke tooverlicht, dat tranen als paarlen glansden aan je lange, donkre wimpers, en toen, toen boog je snel het hoofd, sloeg d'armen om mijn hals en legde je kopje aan mijn sterke schouders en streelde ik zacht jouw harenpracht - -.’

‘- - het was van liefde om jou, dat ik schreide, ik voelde mij verzinken in een eindeloos en mateloos rijk geluk en toen - - toen droeg je mij in je sterke armen en zag ik in jouw lachende oogen - -.’

‘Ja, mijn Lief, en toen zoende je mijn haren en droeg ik jou naar het bed, dat blank in het bleeke maanlicht wachtte en vleide je zacht ter neer en boog mij over jou, wen je armen vast mijn hals omsloten en vonden onze monden elkaar in eindelijke volkomen overgaaf.

Onmerkbaar gleed het licht der maan de stille kamer door - de nacht ging als met blanke, geluidelooze voeten voort - den morgen tegemoet - -’

‘- - wat was dat schoon, nietwaar? - - - - - -

- - eindelijk zonk ik in een sluimer weg - - - - -’

‘Ja, mijn Lief, onze lijven lagen zacht aaneengevleid - jij rustte als een kind in mijn armen met je hoofd dicht bij mijn kloppend hart en teeder lagen onze handen om elkander gebreid. Ik lag met oogen open te droomen en voelde de zoele warmte van je rustend lijf als een welige koestering mij gansch doordringen. - Soms hief je even het hoofd en lachte zacht tot mij, dan kuste ik ontroerd je lieve oogen toe. En eindelijk viel je toen in lichten sluimer en was ik zoo een dankbaar, rustig en tevreden mensch, omdat ik wacht hield, wen jij sliep - -’

[p. 305]

‘Zong er niet een vogel, toen het ochtend werd en toen ik weer ontwaakte?’

‘Ja mijn Lief, er zong een vogel in het jonge groen van de groote wonderbaar bloeiende boom voor ons venster, toen het morgenlicht in rood-gouden stroomen door nacht-blauwen hemel vloeide en bij het eerste trillen van des vogels morgenlied sloeg je je oogen naar mij op en nimmer vergeet ik, hoe als dauw op bloemen in het veld, jouw lief gelaat was overtogen met een glans van zaligheid en hoe je even zuchtte en d'oogen sloot, als wilde je bezinnen, hoe alles was geweest. Toen heeft je hand mijn lijf gestreeld en heb je duizend plekjes stil gezoend, terwijl je oogen guitig tot mij lachten, tot mij, die je haren streelde en doodstil liggen bleef - -’

‘En toen heb jij het eerst gepraat en allerlei dwaze, lieve dingen gezegd over de Lente en de Liefde en het Leven.’

‘Ja mijn Lief, zoo is 't. Het welde als een bron uit mijn hart. De jonge lentezon speelde in de groene twijgen en bladen en bloemen van de boom en rond onze jonge hoofden en koesterde onze lievende lijven. En jij, jij luisterde al maar toe en dronk de woorden uit mijn mond en zag mij zoo verrukt en blij in de oogen, dat ik voelde hoe het gloeide in mijn gelaat en hoe ik trots was op jouw liefde - - - -

Was dat niet een schoon ontwaken in den nieuwen dag?’

‘Ja mijn groote Liefde, dit was het binnentreden in het land, waarheen mijn droomen en mijn denken in onbewustheid reikten, dit was de zoete openbaring van het schoone leven, dat in nevelen van onrust en angstig verlangen lag verborgen - - - - - - - -’

‘Liefste, dit was de verlossing uit de pijnen mijner jeugd, dit was het verrijzen uit mijn donkre zelf en het domplen in een bad van zuivrend licht - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

K.V.