De Nieuwe Stem. Algemeen onafhankelijk maandblad der jongeren

[p. 288]

[Philipp Exel]

Zonsondergang

Lang reeds hoorde ik het fluisteren
Der stemmen, die nu in mij zingen gaan
Bij het luidloos schoon verduisteren
Van den hemel, als de zon aan’
Vangt te dalen. Deze dag moet sterven
Als vele vòòr hem, in schoonheid
Van bloed storten en mild lachen.
Langs hem trekt de blinde menschheid.
In haar schuilt tot zulk verkwisten
Ongeweten, der rijpste zieledracht,
De wil. Dat wij dit niet wisten
Altijd, dat heeft het groote leed gebracht
Van misverstand en strijd en verkillen
Van oogenglans tot koele matheid
Bij hen, die samen even trillen
Voelden de zuivere naaktheid
Van hun leven onder blinkende
Zwaarte van lust en wil en wensch.

Mij beleden dezen diepen wil
Die stemmen, in het zinken der dagen,
Die aan den wijden hemel stil
En groot vergaan. De zomerregenvlagen
Verruischten ritselend op daken,
Koel en geurig is de avond....
Vluchtige melodieën braken
Soms den stuggen tijd tot flonkerend
Verstuiven of zij verbloeiden doffer
Achter vele muren en meer geheim.

Hier en daar stierven vandaag menschen
Zoo maar in de ruimte en den tijd
Als verklinkende melodieën
Uit de schemerkamers bevrijd,
De schemerkamers, die het lichte
Vrije, zilte, wijde uitsluiten;
Die gramstorig in steenen verstarring
Zich sluiten voor het Al-eeuwig
Ruime, Liefde-volle.

[p. 289]

 

Zoo fluisteren mij die stemmen in dood

 

Van dag en lach en lied en menschen,

 

Wijl zij zelf voor den strengen dood

 

Stonden in lichtdoorhuiverd wenschen

 

Naar dieper blinken dan van zon

 

In bronnen. En toen gingen zij ook dood,

 

Wijl zij sterflijk waren, maar zij

 

Bloeien in hun gelijkenissen

 

Voor den diepen aandacht.

Philipp Exel.

[p. 290]

De profundis clamavi

Wij zijn gevangen met ons verlangen
In de ruimte en den tijd.
Eéns in ons leven willen wij geven
Van ziele àlle heerlijkheid.

Onze armen handen tasten naar banden,
Die ons trekken naar omlaag,
Als wij het blinken weer zien verzinken,
Dat wij toch willen gestaag.

Wij staan voor poorten, waar nieuwe geboorten
Ons harte zoo zalig vermoed,
Maar als plots lichten onze gezichten,
Stuwt reeds neerslag aan ons bloed.

Dit is het weten nooit te vergeten,
Dat wij naakt slechts zuiver zijn.
Dàn zijn de dagen misschien te dragen
Zonder al te groote pijn.

Als wij begrijpen, dat wij rijpen,
Zal wijken onze klacht.
Eens zal ons dorsten in menschenborsten
Gezegend zijn herdacht.

Philipp Exel.