De Nieuwe Stem. Algemeen onafhankelijk maandblad der jongeren

[p. 93]

Meilied

Meie, komt gij weer ons harte ontroeren
Binden ons weder in 't blinkend gareel
Van uw gestrengelde bloemige snoeren,
Bannen ons leed met uw klinkende keel?

Vogels en vlinders de velden bevolken
Velden vol vouwen van paars en van goud.
Bloesems beslotene hoven bewolken,
Waar gij uw vlammende vlerk over houdt.

Meie, wij willen ons thans nog niet geven
Prijs aan uw zinnenvervoerende vreugd.
Willen nog klampe' aan de kern van het leven
Die gij omsluiert met juichen en jeugd.

Meie, wij moeten de smart nog doen wassen,
Die onze harte' heeft gekwetst en geknauwd,
Kweeken reusachtig als palmen in kassen
Dat zij uw goudene regens beschâuwt.

Meie, wij gaan haar doen rijzen in de ruimte
Dreigende zuil in het dragende land,
Dat zij de zon van uw bonte gepluimte
En het gezang uit uw zalen verbant.

Meie, wij moeten, waar gij in vergoude
Wuivende takken blij hemelwaart slaat,
Al onze wonden nog bloedende houden
Brandende hóóg op de lamp van de Haat.

Meie, wij zullen door 't zilvrig verklinken
Van uwe koren die slaap wiegen aan
Luid onze ketenen laten rinkinken
Dat wij niet droomend ter dood mogen gaan.

[p. 94]

 

Meie, drijf gij als een dauw om de wereld

 

Stook gij veelkleurigen brand in het gras

 

Wij zullen denken aan 't bloed dat gepereld

 

Heeft aan de halmen, eer 't bloeisel daar was.

 

 

 

Wijl wij uitvaren in uw stralende staten

 

Ankert ons hart voor Verledens strand

 

Blijft er zich pijnen, in herdenken en haten

 

Tot onze dag in den ether ontbrandt?

 

 

 

Dan uit de vlammen van onze ellenden

 

Stijgen w'als dauw van uw ochtendgewaad.

 

Rozig omgordelend aard's kranke lenden,

 

Knielend, aanbidden w' uw lichtend gelaat!

Marie W. Vos.