De Nieuwe Stem. Algemeen onafhankelijk maandblad der jongeren

[p. 106]

De weg des menschen

Rolpooten van straatschepen knarrig piepend in het om den stijve en vaste draajen bij den rommeligen hobbel over het vierkante halfbollenongelijk. Kletsende vilderspooten, daverend neer kletterend neergeplenste ijzer-regen op den steenen looper. Hòrt-pèrd-kelen; vuile leeren languit kort-weggeknald in den nauwen tusschenlucht.

Weinigen haasten hierheen en daarheen in den onrust van aan-'t-werk-zijn; enkelen drentelen lijzig aan, labberig onwezend van een niet gewonnen aanwezen, zwak gekitteld soms door zucht naar dat wat zichtelijk koopbaar blijkt.

De lange aanloop doorgehold van fietsjongens. In aarzel-rechte lijn gaan zij, bewogen opzittend de voortgedreven, in den snellen rechten rondtrap, buigen zij in den zwaren gewilden ondergang, o o die eene, hij kan niet meer, hij schijnt te vallen, hè, schijnt blijkt schijn: hij moest daar wezen.

Vogels vinden stof tot leven in wat stuk gevallen drek.

.... stil snerpt het licht in den onhuivigen dag.

Donker af schijnen de grauwe gebouwen, trekken zij vele vale platten van weggezogen licht. Dan rillerig hittert een lamp vàst aan en vluchten de grijzen; winkels worden lichte koojen - die daarvoor - en grooten loopen stadig tusschen het onzeker schrijden van wat grut. Jongens zeggen viesjes zwijnerijtjes tegen meisjes die willen maar toch preutsch doen. Nuffe jufjes haasten neuzend door het plebs. Nette-menschen zeggen schande........................... làng staren, gestadig aan staren in het groote helle van 't dichtbije naar zwarte diepte. Uit de diepte opdenken wellust-gedachten. Duister-glimmende heetheden in het strakke zien van naar het koele hoofd. - Neerende leden en inwendig zien naar prijs en waar, veel willend in een zeker zijn van zijn heet wezen, herwenschend plaatsen waar geen menschen komen en het onderliggen zoet is.

Vragend op en aan zien in den lauwen doorgang: heenblik; weerblik ja-blik; aangaan. Door; recht, rechts; dan samen wezen in een leegen huizenkom. Aanglijdend langsglijden van dekking met doorstroomen van binnenwarmte en zachtheid van doorgevoeld vleesch. Hem het opgerezen zwakke geil wezen. Vraag en aanbod; van laag al op geboden geeft een hand aan een hand het doorslag. Gezuig van lippen en een zachte kneep en druk op een parmantig tepeltje. Akelig scharreltjes gegichel, naar hem opgloeiend door het kille stilte.

Beruggen zij gaande-weg de lallende stad....................... ...................................................................

[p. 107]

.................... warrig morrelt wint sterk licht in zwak licht heftig neer, geslingerd van de bollen van die gindsche bioscoop, wat maakt ander klein en mat tot heldre duister.

Wezens trachten naar verlust van zien en wagen zich in 't binnenst donker waar veel vastheid leven schijnt.

Tijd wordt ontijd, langzaam aan. Vlieden zij de gestolde warmte van de dichte straat, droevig sterft het leven in de late stad.

Verenkelend, rest de schijn van een groot vlak: de kroeg, klein in de lange zwarte. Geestrijk beleeft de danigen: zij maken leven.

Brand stapelt rook op, bungelend bewogen in de vaalheid daarboven, af-zichtelijk maar toch merkbaar in het donker onder. - Binnen wroeten armen in het eetbare, en voorhoofdstranen droef neergezegen over het gedegen.

Uit de getemde onrust nu naar verre wijken, uit het angstig alleen wezen, van het hier naar het huis, naar het eigene huis.

De eeuwige rust wenkt aan de gouden poorten van het licht.

Maar het leven slaat de gapende gaten van den nacht;..... een doode vlieg is verstijfd op de tafel.........

Zwaar zijn de trahes van de ziele-kooi.

Ondoorgrondelijk schijnt het geheim van het leven.

Toch ligt de sleutel in de blauwe beker......

Het kindje huilt....

Het hoesten van den slaper is het weg-stooten van het leven........

Maar de asch valt en de dood wenkt.

22-8-'15.

Toon Verhoef.