Nieuw Letterkundig Magazijn. Jaargang 32



[pagina 42]
Wijd Als je zwemt ben je gewichtloos als een vogel in de wind je zweet niet. Je bent al jaren aan een stuk door gedroomd. Je blaast nu al met gemak een horizon uit de lucht. Ik blaas over mijn vingers, je weet van niks. Vandaag ontpop je tot het luie briesje dat weigert te strijken over de boomtoppen aan de overkant naar mij toe. Morgen land je fluitend als de lenige, de enige eigenares van de onbewaakte vogel in je binnenste. De vreemde wiekslag. Terwijl je zoekt naar groene kwarts, de oudste blik ooit, het langzaamste teken dat je bestaat, omdat je verstrijkt, omdat het zo aanvoelt, maar wat is dat? Je bent de adem die leunt tegen bladeren van de boom, ze geven mee. Je bent de grote wind die tegen zijn zeilen duwt, hopla je mag mee tot over de grenzen van je woordenschat. En verder. Je trekt in een handomdraai een streep onder je schat. Het verlangen naar blijven of weggaan is complex. Wat heet, onuitstaanbare urgentie. Hier ik, mijn kopjes thee geoogst aan de stenen keukentafel. Daar jij, die deelverzameling wolkjes in de verte zo listig als het tikkertje onder je trui, zo wijd als die vogel en wijder. Jane Leusink