Nieuw Letterkundig Magazijn. Jaargang 28

[p. 28]

Vijf Hadewijchgedichten van Douwe Kalma

Hadewych, in kleastersister ut 'e Midsieuwen, dy't geastlike lieten skreau fen tige mystyk wêzen; hjir de forpersoanliking fen de mystike ljeafde for it godlik ideael, lyk as dat him bytiden yn minsken iepenbieret.		Hadewijch, een kloosterzuster uit de Middeleeuwen, die geestelijke liederen schreef met sterk mystieke inslag. Hier de verpersoonlijking van de mystieke liefde voor het goddelijk ideaal, zoals dat zich soms in mensen openbaart.
	I		I
Sêft sinkt de dei yn jountiid's heimnis hinne. Oer pearel-grize himel raent it read. De wyn riist koel. It lêste ljocht forskeat, In bleke glim bloeit oer de sonken sinne.		Zacht verzinkt de dag in avondlijk geheim. Over de parel-grijze hemel smelt het rood. Een koele wind steekt op. Het laatste licht verschiet.; Een bleke glans komt over de gezonken zon.
En út de hernen fen de jountiid rinne De bylden fen myn ljeafde stil nei 't neat, Ien einleas gean... Myn hert dat neat forgeat Oertinkt de tiden fen myn earste minne.		En uit de hoeken van de avond lopen De beelden van mijn liefde stil naar het niets: Een eindloos gaan... Mijn hart dat niets vergat Overdenkt de tijden van mijn eerste minne.
En stadich giet de rige 't each foarby. Hja sjugge en gean, en oan de bleke loften Noeget in stjer hjar nei hjar lêste hûs.		En langzaam gaat de rij 't oog voorbij. Zij kijken en gaan, en aan de bleke luchten Noodt een ster hen naar hun laatste huis.
Ien toevet yet en eaget lang nei my. De wite moanne riist yn dream-geroften Fen stil muzyk yn himels wyngerûs.		Eén wacht nog en kijkt lang naar mij. De witte maan stijgt in droom-geruchten Van stil muziek in hemels windgeruis.
	III		III
Dû dy't myn hert naemst yn dyn sterk biwâld, Oertink hwetst hast en warje it tear en trou. 't Is dines nou, yn al syn dûnkre rou, Yn nocht en laits, in weelde for de wrâld.		Jij, die mijn hart onder jouw machtige hoede nam, Bedenk wat je hebt en bewaar het teder en trouw. Het is nu van jou, in al zijn sombere droefheid, In vreugde en lach, een weelde voor de wereld.
Swier is sa'n great regear. Wirdst ienris âld, Dit bliuwt yn iiv'gens jong; bist d' ierde skou, Dit bynt dy hjir. Yn d' ûre det ik 't jow Forfleach it wer. It jowt gjin dûrjend hâld. O dom dryst hert, hwet bist rebelsk en wyld! Ho striidst syn sêfte twang sa wraksljend tsjin, Hwet brûzet fûl de oanstream fen dyn bloed!		Moeizaam regeert men zoiets groots. Hoewel jij ooit oud wordt Blijft dit in eeuwigheid jong; als jij weg wilt van de aarde Houdt dit je hier vast. Het is vervlogen Voor ik het je gegeven heb. Het is zo wispelturig. O dom driest hart, wat ben je wild en rebels! Wat vecht jij zo stribbelend tegen zijn zachte dwang, Wat bruist het stromen van je bloed heftig!
Skielk snokst it út en krytst om treast. En myld Scil syn lûd roungean oer dyn stoarm'ge rin - Dy iene stoune dûkst dy, lyts en froed.		Straks snik je het uit en krijs je om troost. En zacht Zal zijn geluid rondgaan boven jouw stormachtige loop - Dat ene moment verschuil je je klein en vroom.

[p. 29]

	VII		VII
Myn hert slacht as in skip dat tilt en sinkt Mei 't grousum droanjen fen de dûnkre nacht, En himet yn de laits fen deadlik ljacht Dat troch it driftich swirk bytiden blinkt - In skip dat wrakslet dêr 't de stoarmlaits klinkt, Rou boldrjend oer it wiid syn grize dracht, Dat mêd en kreakjend tôget yet syn fracht En troch de skoerde flank al wetter drinkt.		Mijn hart slaat als een schip dat op en neer danst op de golven Met het wreed dreunen van de donkere nacht, En het hijgt bij de lach van dodelijk licht Dat af en toe het toornig zwerk doordringt - Een schip dat worstelt waar de stormlach Wild bulderend over de grijze mist van het water klinkt; Dat vermoeid en krakend nog zijn last sjouwt En door de gescheurde flank al water binnenkrijgt.
Ik moat forgean yn ljeafde's wylde stoarm, Myn mûle is stom fen 't patsjen fen de Dea; Ring brekt myn siel hjar út hjar finznis-foarm.		Ik moet door liefdes wilde storm vergaan. Mijn mond is stom door het kussen van de Dood, Maar weldra zal mijn ziel haar kluisters verbreken.
Ik jow my oer oan heechste nocht en wea; Neat winskje ik mear as det myn bang gedoarm My lokket nei in frjemd en rêstger gea.		Ik geef me over aan hoogste vreugde en smart; Ik wens niet meer dan dat mijn angstig dolen Mij in vreemd en rustiger land zal lokken.
	XLII		XLII
As ien dy 't nei in timpel giet, by joun, In iensme wei, by 't rûzjen fen de wyn, En 't hert hat eangstme èn heil-forhoping yn, Al foel de wrald, fen dead en sûnde oerwoun -		Als iemand die 's avonds bij het ruisen van de wind Een eenzame weg naar een tempel gaat, En het hart vervuld van angst en hoop op verlossing, Al viel de wereld, door dood en zonde overwonnen,
Mar djip yn d' eagen glânzget him in skyn Fen hillichst lok, en troch de wynstjit roun In fier noegjend lûd, en d' eangst is boun Fen 't witten, fêst as dûnkre rots ‘ik fyn’ -		Maar diep in zijn ogen glanst een glimp Van heiligst geluk, en door de windvlaag heen Een ver uitnodigend geluid, en de angst is geketend aan Het weten, vast als een donkere rots: ‘ik zal vinden’ -
Sa gean ik nou dizz' joun, det alles swijt Hwet ûnrêst brocht yn myn ûnfêst bestean En 't witten my ta sang en dreamen wijt,		Zo ga ik nu vanavond, nu alles zwijgt Wat in mijn onvast bestaan onrust bracht En 't weten mij tot zang en dromen wijdt,
De stille wei nei dyn great hert, my bean Ta wytging fen de witnis, dy't bifrijt Hwa't yn it grize hoal to klûmrjen stean.		De stille weg naar jouw groot hart, mij geschonken Ter voorspelling van de kennis, die Al wie in dit grijze hol kou lijdt, bevrijdt.
	LX		LX
Dyn wyn, o ljeafde, wite wegen gien Fen stjer ta stjer, is as in floed fen glâns Dy't húvret oer de hichten, gloarje-krâns For hwa't de berch biwenje, mear as ien		Jouw wind, o liefde die witte wegen ging Van ster tot ster, is als een vloed van glans Die huivert over de hoogten, lauwerkrans Voor wie de berg bewonen, meer dan één,
Màr inkelden. Hjar wittende eagen lâns Giet dyn genede en nimt hjar langst en trien, En hearlik wirdt dyn heimnis dêr forstien, Al bistû Ljeafde en fen ûnein'ge glâns.		Enkelen slechts. Langs hun wetende ogen Gaat jouw genade en neemt hun verlangen en tranen En heerlijk wordt jouw geheim daar begrepen, Al ben jij Liefde en van oneindige glans.
Dû pattest d' eagen as de wyn it reid, Dû wijst it liif in timpel Gods dêr 't great De rhytmen fen de wrâld yn rûzje en gean,		Jij kust de ogen zoals de wind het riet, Jij wijdt het lichaam een tempel Gods waar groots De wereldritmes ruisen en gaan.
Dû bist it simmer-ljocht, de weage-breid, De hill'ge stjer dy't ierdes leed forgeat, God-sels, Dy't ynkeart ta Syn djipst bistean.		Liefde, jij bent het zomerlicht, de golvenbruid, De heilige ster die het aardse leed vergat, Godzelf, Die inkeert tot Zijn diepste wezen.