Nieuw Letterkundig Magazijn. Jaargang 24

[p. 38]

Het Zingende Doek (slight reprise)

Pieter Boskma

Zoals Pieter Saenredam de kern
van stilte schiep, zo zingt in lege
ruimte steeds de echo Gods
en herademt het gedicht:

in basilieken van ivoor zweeft
stof langs blonde banen licht,
etst in de geest een mandala,
in het vlees een druppel zweet-

Maar op de rolband van de eeuwen
nadert het omwoelde hemelbed.

De pijngrijns van de na-aapmens
bespringt een potentieel karkas.

En met gebalde vuisten, op zijn
met bloed bespatte troon, krijst

Francis Bacon vol dood het lege leven.
De leeftijdsloze stier van Paulus Potter staat
nog steeds als monument van een regent
voor de bron van alle kleur: Hollands pastorale,
vol schaduwvlagen over het vlammende gras,

en in de lucht de dreiging waar je mee leert leven.
Langs de horizon zucht een snelweg onder haast.
De natriumlantaarns ontbranden. Ook de mens
doet de koplampen in zijn stalen lichaam aan.

Een ganzenvlucht signeert de zonsondergang.
Is de vraag te laat: is het voor de natuur te laat?

Warm dampt het antwoord door de zomeravond:
rond het ijdel in een sloot zich spiegelende vee

beademt Willem Maris' onwerelds wereldlicht
de herlevende poëet van het levende gedicht.