Nieuw Letterkundig Magazijn. Jaargang 16

Gedig vir die kind

Die aarde le onklaar
en sodra die wind opkom
staan die kind in Kloofstraat met sy tas

kindertjie myne! roep ek in sy rug
daar waar my hart die digste is

soos altyd
is ek elders
ek drink hom om in gepelde amandels
in arms vol opgetrekte lig
ek volg sy fluisteringe na in my matrys van bloed

sku skiet die kind oor die straat
die wind vat dun die ortodontiese kwyl

dit is ek
jou ma
maar sy oe staan op die punt om my te verlaat

die aarde le onklaar
die wind splint van hom af al wat kind is

en ek kneus om hom vas
verby alle verlatenheid
verby sy dapper nukkerige nek

die aarde sink onklaar
en ek het hom lief
way
way anderkant my hart

Antjie Krog