Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 35

[p. 383]

Jacques Idserda
Drie gedichten

Zaterdagavond

Spiralen bloeien in het spiegelglas:
vanavond is haar hoofd een rozentuin,
zorgvuldig aangeharkt vanuit haar kruin
lopen huidpaadjes door het blonde gras.

Nog hangt de dauw van de warmwaterkraan
over 't ozoniserende gazon,
zich koesterend onder de droogkapzon
schiet z' als een kosmonaute naar de maan.

Haar naakte schouders zijn nog te bereiken
maar 't liefste woord verliest zich in geruis,
'k zal alles weer opnieuw moeten bekijken,
misschien zal ik haar straks weer huisvrouw noemen
maar desondanks heeft ze metalen bloemen
weten te plukken in het warenhuis.

[p. 384]

Hunebed

Vast staat: dit hadden ze met ons gemeen:
het leven eindigt in een bed
van stilte en eenzaamheid: keiharde wet
geschreven onder tonnen steen.

Vast staat: tegen de dood is niets bestand
maar óók: dat ik met mijn gezin
hier loop te wand'len middenin
de zomer en het Drentse land.

Vast staat: de vogels zingen in de bomen,
bij elke voetstap knarst het grint.
‘Kijk papa!’ roept mijn jongste kind.
'k Zie hoe hij springt van steen tot steen.
Vast staat: dit hadden ze met ons gemeen:
aan 't leven valt niet te ontkomen.

[p. 385]

De dichter-detaillist

Vergeet het maar. Niet dat ik soms niet speel
met de gedachte: ergens een stil buiten,
het proza van begrotingen die sluiten,
de borders van de grootindustrieel.

Vergeet het maar. 'k Geef toe het is niet veel
maar in de kleine volkstuin even buiten
de grijze stad staan tussen schrale spruiten
de dahlia's te bloeien: rood en geel.

De herfst heeft zijn producten afgezet,
waarom dan elders nog te willen zoeken
wat hier als poëzie ligt ingebed.

Ik blijf de detaillist die nauwgezet
ze alle stuk voor stuk weet in te boeken
in slechts een veertienregelig sonnet.