Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 35

[p. 363]

Luuk Gruwez
Vier gedichten

een generatie

nog jong noemt men mijn generatie,
wijl zij zo gelig als heel oude boeken is
en reeds onkennelijk bestoft tot in de ziel.

zij leeft van wuiven en verstrijken,
haar lied is van een misthoorn 's nachts,
en in de palmen van eenzelfde hand
klemt zij de nachtelijke wijzer van de klok,
het lemmet van het scherpste mes.

want tere dingen die zij leerde te beminnen,
alwat vergaat vergaart zij in haar prentenboek:
seizoenen vol verleden, en de verste streken
waar zij eens geweest is en nooit weer.

een schaarse beeldspraak kleedt haar ledematen aan
- een hand slechts die vertwijfeld schaamte dekt -
wanneer een god kwistig zijn rimpels strooit,
haar naakter maakt naarmate met meer tijd getooid.

zij wou zo jong en oud als eeuw en wereld zijn
en ongerept als ochtendlijke sneeuw,
maar raakte 't enkel met zichzelf niet eens.
- straks lost zij wel zichzelve op.

[p. 364]

jaren later

omdat ik nooit één vers verzonnen heb
dat zich om jouw schouders leggen liet
als een warme arm of als een sjaal,
maar je schraal slechts in mijn taal onthaalde,
tochtig als de smalste gangen,

omdat ik door de eerzucht werd verteerd
om 't plechtige verdriet van dikke kinderen
of 't sjofele gesjachel van een meisjeslijf
te spellen met een overspel van woorden,
al jaren op het afscheid toebereid,

omwille van één rilling en wat dringende driften,
om wat ik niet vermocht, vermogenloze danser,
maar om verdwenen zwier die óns bewonen bleef
zoals een nachtelijke balzaal, al verlaten,
geheel vervuld nog van de trieste walsen,

om alles wat niet blijft, blijf jij mij over,
want alles gaat voorbij, maar niets gaat over.

[p. 365]

Ultima Thule Revisited

oud worden is niet meer kunnen dansen
dan in een pas de deux voor man alleen,
is niet meer kunnen reizen dan in eigen kamer
- kamerheer der kazemat herinnering.

allicht komt dan een man van hogerhand
die lege koffers op moet halen en vervuld
van een verveeld en nutteloos omhelzen
- vreemd alleenrecht van het courtiseren -

en die allicht nog slechts één boodschap biedt
en als verbeurd gemeengoed achterlaat:
verlangen werd van pleisterplaats tot belt,
zelfs wat wanhopig was werd monotoon.

oud worden, is niet meer kunnen sterven,
te zeer gehecht aan 't huis dat men bewoont
als een gewoonte levenslang geweerd,
maar node, ja zelfs dood niet meer verleerd.

[p. 366]

estetika

het sierlijkste is niet de zwaan, maar het water
waar de zwaan zich spoorloos in weerspiegelt
en de rimpeling van vriendelijke huiver
die zij door haar week bewegen weeft.

het sierlijkste is niet je lichaam, maar de spiegel
waar het lichaam licht bezeerd weerspiegeld wordt
(en rimpels toont als rimpelen in water)
en hoe een hand ontastbaar haast
verschuift over je huid,
en hoe een streling dan,
als een omhelzing van zichzelf,
op jouw lichaam liggen gaat.

terwijl mijn blik die dat niet blijvend
vangen kan gevangen blijft, en onomhelsd,
zoals wie eens genodigd tot genot,
daarna voorgoed gegijzeld blijft in pijn.