Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 33

[p. 251]

Marleen de Crée-Roex
Als winter, liefste, als wind

I

en daar, in de morgen, na de nacht
wordt ons geroep weerom gesloten,
langzaam, als het beginnen van
de dag in de trage weerschijn van licht.

in de aarzelende kamers,
en zijn wij stil voor eeuwen.
van aangezicht tot aangezicht
tellen wij onze stemmen.

want niemand is zo plotseling als wij.
een afscheid nader dan het spreken,
als vallen vanuit de hemel

van het woord. ik ben opeens
en helder gewapend in je liefde.
de stilte, voorzichtig een schaduw.

[p. 252]

II.

ons is geen land zo dierbaar, geen woord
te fel. ik wil de tekens verdragen
van taal naar stem, de kringloop
gekleurd in de kransen van ons bloed.

en tussen ons alleen gaan wij vernietigd,
strompelend in de lange gewaden van angst
blind voor allen en beademd
van leven in de koele tussenruimte

van de dood, waar alles eenmalig
aan alles voorbijgaat en de nasmaak
van liefde verrukt aan de aarde ligt

verankerd als nachtschepen,
de aarzelende lichten glinsterend
in het loden gedein van de zee.

[p. 253]

III.

en jij verlegt ons minzaam bij het sterven.
de liefde omringd van weerschijn,
wantrouwig bij het spreken. teder
gebaar ik vanuit al mijn zwijgen.

ik heb je lief en kan weer schuilen
bij mijn doden. de wolken van
herinnering zijn in onze ogen verzacht.
wij zijn geen voorgaanden van dit leven.

wij worden in de splitsing van getijden
de schitterende splinters van de nacht.
de draden van de stem verscheurd

door al dit ademloos gemompel. ik breek
de wetten als weemoed voor mijn venster
en stort en stotter in dit gemeenzaam gezang.

[p. 254]

IV.

aan deze omarming van eeuwen
zijn onze lichamen verbeurd. verwonderd
dralen wij bij de zeldzaamheid van onze
dagen, wij, in dit zachte verrukken verdwaald.

beginnen aan licht. wij zullen niet ontkomen.
onze handen zijn als schemer uit de liefkozing
gevlucht. ik adem in de paden
van de liefde, omstuwd door mijn laatste gelach.

en niets kan ons weerhouden van
dit lichaam, de eerste blikken breken
reeds aan de eerste stem, als droefheid.

het vage gelaat van de nachtlucht
omhult mij met schimmen, onze woorden
worden voorzichtig gewapend met klank.