Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 33

[p. 157]

J.J. Wesselo
Noten 3

12.

Kletsnat van het angstzweet wakkergeschoten uit een afschuwelijke droom. Zoals gebruikelijk speelde een rat de hoofdrol, het enige dier waar ik echt bang voor ben - ik ‘stop al mijn angsten erin’. Het vale ochtendlicht en de wind die nog steeds het eiland beukt werkten kalmerend.

Ik ben niet zó'n woordbezetene dat ik alsmaardoor ‘het leven schrijf’, maar noteerde toch direct daarna (later gestileerd natuurlijk; behalve in de jazzmuziek ontstaat in geen enkele kunstvorm iets spontaan dat direct volmaakt is):

o
op
rukten de ongedierten
onder
werelden doemden
op
over
macht van walgbroed won
o
vrete mij mijn hond
en niet de ratten
op
o

13.

‘Het moet afgelopen zijn met de angst! - Zeg dan maar meteen dat het afgelopen moet zijn met de wereld!’ (Peter Handke)

14.

‘Door de orthodoxe werkelijkheid ter dood gebracht’, (id.)

15.

Me voor de zoveelhonderdste maal als een kever in een zeepbel (zie verder Benn) opgesloten in These Foolish Things. Lester Young, Aladdinsessions, Los Angeles 1945.

[p. 158]

Er zijn klank-, beeld- en woordformaties als kreten die een eeuwigheid omspannen.

16.

Alleen wie in een gesprek ‘ik’ zegt en dan plotseling zijn mond houdt liegt niet.

17.

Een verhaal is een verhaal in de onvoltooid voltooid tegenwoordig verleden toekomende tijd.

18.

Behalve door, uiteraard, Billy Holiday wordt ‘Love for sale’ ook schitterend gezongen door Abbey Lincoln; een van de weinige jazz-zangeressen (Nederlands woord met 3 x z) die de Lady even kunnen doen vergeten; een van de weinige vocale stukken in de jazz ook met een goeie tekst. Wat te denken van deze prachtige ontboezeming van een hoer?:

let the poets pipe of love
in their childish way
I know every type of love
better far than they
if you want the thrill of love
I've been through the mill of love
old love
new love
every love
but
true love

19.

‘In de blauwe lucht uitkijken naar een houvast’. (Peter Handke)

‘Oude wijsheden bestaan alleen als je er gebruik van maakt, de azuurblauwe lucht omlaag haalt’. (Craig Strete)

20.

R. en ik hielden van elkaar als van een beeld, begrijp ik opeens, een

[p. 159]

beeld dat we van elkaar gevormd hadden maar dat we door onze aanwezigheid alleen maar verbraken, afbraken, zelden bevestigden. Zelden bereikten we elkaar. We hielden van elkaar als doorheen de ramen van twee met telkens verschillende snelheden naast elkaar oprijdende trams - we zijn dan ook niet tegelijk uitgestapt, hebben elkaar in de drukte uit het oog verloren en elkaar niet teruggezien.

21.

Nog één dan uit de duizenden mogelijkheden van De last van de wereld: ‘Het nadeel bij grote literatuur is dat iedere klootzak zich ermee kan identificeren.’

22.

Twee geluiden doorbreken in een merkwaardige combinatie de stilte. De kerkklok aan de overzijde van de schapenvlakte waarop het raam uitkijkt klinkt twaalf keer. Klànkt twaalf keer. Dan bewegen de kinderen in het kamertje hiernaast zich kreunend in hun slaap. Alsof ze direct op de tijd reageren. Daarna suist de stilte weer, soms verzwaard door de wind, verscherpt door vogelkreten.

23.

Ik ken dit eiland grondig, ik ben er in de loop der tijd vaak geweest. Zelden alleen, meestal in gezelschap van een van de vele personages die het verleden vullen.

Een raar leven al zeg ik het zelf; ik ben waarschijnlijk de enige die zich erover verbaast, maar dat is genoeg.

Een leven vooral waarin allerlei, meest vrouwelijke personages, en plaatsen en situaties en ontwikkelingen, uiterst bizarre literaire constructies vormen. Steeds fascinerender en soms huiveringwekkender structuren gaan zich bij het recapituleren van het verleden aftekenen: elkaar schitterend snijdende vlakken van horizontalen (locaties, geografische lijnen) en verticalen (situaties, perioden). De plaats bijvoorbeeld die achteraf bezien een eiland als dit in de ruimte en de tijd van mijn bestaan heeft ingenomen!

24.

Scherpe zon achter wolkenformaties die het eiland op z'n mooist maken. Het licht altijd van achter de horizon. Essentieel voor deze landschappen, de nog maar zeer weinige die ik echter steeds vaker

[p. 160]

opzoek. Reizen om nieuwe landschappen (enz.) te leren kennen heb ik al jaren afgezworen. Men kan er beter een paar goed kennen, weten wat er gebeurt en wat ze betekenen. De rest zijn, of worden heel snel, beelden, niet meer dan beelden, en die kun je zelf wel bedenken.

25.

Ik vraag me wel eens af hoe het zou zijn lange tijd achtereen, jaren en jaren, van iemand te houden - zonder jezelf met dat begrip al tezeer te belazeren. Zou je nog werk kunnen maken?

Een explosie? Niets meer?

(wordt vervolgd)