Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 32

[p. 206]

Hendrik Carette
Drie gedichten

Ben ik niet de laatste nog levende
stadhouder van deze verdwenen stad?
Ik, die de kreet ken van de uil bij
dag, bij dag!
En de heldere geheimen der langzaam
brandende Catharen bewaar.
Ben ik Hendrikje vermomd als sjofele
Sjoerd niet de krankzinnige kroonprins
van Uw Hindeloopen van Uw Moddergat
en van Uw Sloten?
Ik, die in de bakstenen huizen en
stallingen
O Eleonore van Stavoren
van terp tot terp ben ik de meest
verminkte de meest gevreesde van
Uw bedelaars.

Van Uw kuisheid draag ik al de tekenen
ben ik de geketende.

[p. 207]

 

En zo ruk ik mij omhoog

 

(uit het moeras, uit de

 

bezonken gronden)

 

aan de knetterende haren

 

van mijn echte pruik, aan

 

de touwen van mijn met

 

heesheid getooide stem

 

die ik ontstijg.

 

 

 

Boven de kruinen van de

 

bomen en de wolk die ik bevolk.

[p. 208]

 

Begraaf mij morgen haastig onder deze dijk

 

waar de regen en het zweet van zwijgende

 

boeren op de akelige akkers valt. Niet ver

 

van deze modderweg waar ik gepleisterd heb.

 

 

 

Begraaf mij dan haastig in de koude grond

 

van mijn oude heerlijkheid, dit graafschap.

 

Niet al te ver van deze duistere kreek en

 

duinen dicht bij de wadden waar ik heb gewaad.

 

 

 

Niet al te ver verwijderd van een grafheuvel

 

of bijvoorbeeld een eenvoudige wilgenrij...